Het houd niet op met die walvissen. We zijn in het plaatsje Albany wat aan de zuidkust van Australie ligt. Het plaatsje telt zo'n 25.000 inwoners. Het is de oudste permanente Europese nederzetting in West Australie.
Gesticht in het jaar 1826. en deze regio is voor de Nederlanders een bekende plaats vanwege de grote hoeveelheid walvissen die hier altijd naar toe kwamen en nu nog komen. Langs deze kust migreren de wavissen om hun geboorte te geven aan hun jongen. En ook wij Hollanders kwamen tijdens de VOC tijden al met onze schepen naar deze kusten om op de walvissen te jagen. Tesamen met de Fransen en de Engelsen maakten we er hier een mooie boel van. Natuurlijk omdat er van de walvis vele produchten gemaakt werden, maar daar later meer over. Wij zijn hier ook om te jagen op de walvis... op zoek naar informatie en om ze nog maar eens een keertje te zien. En zeker het soort wat we nog niet gezien hebben. want hier voor de kust en in de King George Bay komen verschillende walvissen voorbij. Natuurlijk onze bekende Humpback Whale maar ook de Soutern Right Whale en de Blue Whale. De laatste in het rijtje is een van de weinige die echt bedreigt word op dit moment. Er leven er nog maar een 5.000 van over de gehele wereld.
The "blauwe walvis" is de langste en het grootste levende dier op aarde. Behoren tot de catogorie ballijn walvissen Het zijn plankton en kleine zeediertjes eters... Mannetjes met een lengte tot 26 meter terwijl een vrouwtje zo'n 30 meter kan worden en tot meer dan 160 ton weegt (aan het eind van het voedingsseizoen). En degene die hier langs deze kust voorbij kan komen is de Pygmy blue Whale. Het kleinere broertje van de Blue Whale... maar toch ook nog een meter of 24 lang kan zijn. Ze kunnen zo'n 80 jaar oud worden. En hun geluid kan onderwater wel tot 800 kilometer ver hoorbaar zijn.
Jammer maar we zien deze walvis niet.
Nee, wij zien de Soutern Right Whale...Ook leuk, want die hebben we ook nog niet gezien. weer eentje in het rijtje die we af kunnen strepen... we lopen langs de zee en zien ze zo voor ons liggen. Nog geen 25 meter verder in het water... Nou, dan wil je er al duiker eigenlijk gelijk in vliegen, toch? Maar dat gaat niet... Na dat Australie de walvisvangst verboden heeft, is er een wet aangenomen die verbied met de walvissen in contact te komen, te jagen, optejagen, aan te raken en noem maar op. Goed natuurlijk, maar het lokt wel erg om er even naast te gaan liggen.
De Humpback laat zich vandaag niet zien, maar er zijn nog meerdere dagen dat we hier zijn, dus wie weet....
De Cheynes IV, een van de laatste walvisjagers rust in Whale world..
Onze aandacht vandaag gaat vooral uit naar de walvissen in de zee en naar het laatst werkende walvisstation van Australie... Whaleworld....Dit station opgericht in 1952 was het mekka van de walvisvangst. Tot 21 novenber 1978 toen het geheel onverwachts direct gesloten moest worden vanuit overheidsoverwegingen. Een grote klap van de toen nog rond de 125 werkende arbeiders in de walvisbranche van Albany.
Op dat moment had de fabriek 3 walvisjagers aan de kant liggen, die dagelijks voor zonsopgang de zee opgingen. In een gebied van zo'n 60 kilometers van het station werd er op walvissen gejaagd. Verder weg hoefde men niet te gaan, want de walvissen zwommen als het ware recht in de armen van de jagers... In het begin werd er vooral op Right Whale en Humpbacks gejaagd. Na het verbod op de Right Whale, kwam de Sperm Whale (hebben wij in Nieuw Zeeland gezien) in zicht en de Pygmy Blue Whale. Na 1963 mocht er ook niet meer op Humpback gejaagd worden vanwege de bedrijging tot uitsterven.
Bren onder de "Poort" van de onderkaak van een Pygmy Blue Whale.
We krijgen een rondleiding van Peter door het station. Van de laatste walvisjager die daar op de kade ligt tot aan de plaats waar het slachten gebeurde en de tanks waar de olie in bewaard werd.
Als de jagers een walvis hadden gedood werd deze met lucht gevuld om te blijven drijven. Een boei en een baken werden aan de walvis vastgemaakt en men ging verder met jagen. Tegen het einde van de dag haalde men alle drijvende walvissen op en bonden deze aan de zijkant van de jager vast. Ze werden de baai in ges;leept en vastgelegd aan een eilandje in de baai. Daar stonden wachters met geweren te wachten om de haaien die aangetrokken werden door al het bloed wat daar rondzwom weg te jagen of zelfs dood te schieten. Als een haai een hap blubber en vlees van de walvis zou nemen, zou dat ontzettend veel geld in olie op jaarbasis schelen.. De volgende morgen als de boot weer uit ging (jachtseizoen van van maart tot en met december) gingen de "fletchers" (de snijders) aan de gang om de vangst van de dag ervoor schoon te maken en te strippen en te snijden. Meestal waren deze lui abattoirslagers, maar dat vak is nog een luxe bij wat ze heir met de walvissen moesten doen). Met spijkses-schoenen konden ze over de walvis heen lopen en op een bepaalde manier snijden zodat het vet ," de blubber" van het vlees getrokken kon worden. De kop werd gescheiden van de romp en het vlees e.d. in stukken gesneden om via grote gaten in de grond in kookpotten gestopt te worden. Gekookt en daarna gezeefd. Olie werd van reststof gescheiden wat vaak als katten- en hondevoer op de markt kwam. De kaak van de walvis werd apart gehopuden en gebruikt voor sieraden, zoals ook met het ivoor van de olifant gebeurde. Tanden waren vroeger niet veel waard maar nu in deze tijd word er echt honderden tot duizenden dollars gegeven voor walvistanden.
Echt alles van de walvis werd gebruikt en er ging niets verloren. De huid, het vet en de botten. In de jaren 50 werd er zelfs vlees van de Humpback Whale naar Engeland geexporteerd voor consumptie, maar later allemaal in Australie verwerkt. En de kwab (the Sperm) in het hoofd van de Sperm Whale werd in de pharmaseutische industrie gebruikt.
De olie van de walvis was de belangrijkste bron. Gebruik als lampenolie, maar ook als kaarsenwax. Olie voor machines, autowax, verf, schoenpoets, zeep, margarine,linoleum, haarbehandelingen, levertraan, vitaminepillen en als gelatine voopr fotorolletjes. De kaak voor pianotoetsen en oorringen. Zelf de flexibele delen van ballijnen werden gebruikt. Als horlogeveer en in speelgoed.
We zien allerlei skeletten van de walvissoorten en staan versteld van de grote van ondermeer de pygmee blue whale. Een groot stuk blubber (vet en huid) van de Humpback walvis. Een foto van de ballijnen laat zien hoe groot die plakken zijn waar het water door naar buiten gedrukt word en het voedsel erin achter blijft. We fotograveren de bordjes er ook maar bij zodat het een overzichtelijk geheel blijft. Een paar films laten het leven van de walvissen en de jacht erop zien. Hoe het eigenlijk "gewoon" een manier van leven is geweest.
Verder leren we dat walvissen ontzettend inteligent zijn. De Humpback whale blijft als een setje voor altijd bij elkaar. Tenminste; volgens het mannetje. Als er op deze walvis gejaagd werd moest eerst het vrouwtje gedood worden. Het mannetje blijft haar tot de dood bij staan en als deze dan naast het vrouwtje aan de oppervlakte blijft liggen nadat ze gedood is , is hij ook een makkelijke prooi... Maakte men echter de vergissing en werd eerst het mannetje gedood, dan was men het vrouwtje zo kwijt. Deze dook gelijk naar beneden zodra haar partner het leven liet. Peter zegt; precies zoals bij de mensen, hahahaha... goeie grap Peter.
Maar er zijn via dit station in al die jaren iets meer dan 21.000 walvissen gedood en verwerkt, in de laatste 15 jaar van het bestaan van de vangst alleen al 15.000 stuks. Een hard gelach. Maar goed, het is nu een museum en kan ons een hoop leren van hoe het ging en waarom we het nu eigenlijk niet meer moeten doen.
Het skelet van de Pygmy Blue Whale.....ruim 22 meter lang en een bek....!!!!
De dag na dit leerzame uitje gaan we naar een andere fabriek. Die van de Sandalwood. Je weet wel, dat luchtje wat muggen verjaagd en tegenwoordig als olie ook veel in de parfumerie gebruikt word.
De Sandelwood boom is een "native", een oorsprongekelijke bewoner van Australie. Groeit op een gastheer en onttrekt daar vocht en voeding van. Dat inhoud dat de boom met haar wortels in de wortels van een andere boom groeid, meestal een Acacia soort. Groeit veelal van de Zuidaustralische grens van het midden tot het westen. op de markt heb je de Australische Sandelwood en de Indische sandelwood. Ze lijken veel op elkaar. Vroeger werden de bomen lukraak gekapt , voornamelijk voor de export naar Asie waar er eetstokjes van gemaakt werd. Tot men er achter kwam dat er een olie uit de boom te halen is , die vele malen meer waard is. Zeker nu, omdat de regering de kap van deze boom aan banden gelegd heeft. De wilde vorm produceert de geur al na 5 tot 10 jaar echter een boom kan pas geoogst worden wanneer ze een diameter hebben van 14,7 centimeter en zijn dan zeker en jaar of 50.
Nu in deze dagen moet er voor iedere gekapte boom 12 zaden geplant worden om uitsterven te voorkomen. Er zijn dan nu ook vele plantages waar gereguleerde kap plaats vind om de olie te kunnen maken die veel in Azie gebruikt word, maar in Europa ook in de parfumerie industrie.
Een paar druppels van deze pure Sandelwood olie opgelost in water per dag, kunnen zorgen voor rust, reduceert stress en nerveusiteit. Voor een goede bloeddruk en verbetering van de allertheid en concentratie.
Er word zo'n 2000 ton per jaar van dit hout geoogst alleen al in Australie...De meeste bomen groeien rond Kununarra (boven in het westen) vanwege het perfecte klimaat en het feit dat er een groot meer ligt (lake Argile) wat voor de waterbevoorrading zorgt. We zien de producten die er allemaal mee gemaakt zijn. Van stokjes die je aan kunt steken tegen de muggen tot de luchtjes voor mannen en vrouwen en zeepjes, de olie voor Therapeutische doeleinden en ga maar door. wederom een hele hoop informatie....
Maar wel leuk om te zien hoe ze het behandelen en wat er van gemaakt word.
En zo gaan er weer een paar dagen voorbij in dit leuke plaatsje.....
De Humpback laat zich niet zien.... Helaas. Misschien hebben we meer geluk in Esperance (u weet wel, die naam van die mooie rose roos) waar ook weer walvissen voor de deur liggen....
Posts
