we zijn er weer....

Maandag ochtend.....6.10 uur staat onze chauffeur al voor de deur...
Tjee, dat hadden we niet afgesproken.... Maar goed. Hij is ruimschoots op tijd. En dat is voor een Fillipijner heel apart dus we zijn erg blij dat ie op tijd is...
gedag zeggen tegen de dames voor aan de weg... Tot de volgende keer maar weer...


Het ritje is voorspoedig en we zijn in een poep en een zucht op de luchthaven...
Inchecken en we zijn er klaar voor....

De eerste vlucht richting Manilla gaat voorspoedig. Lekker veel beenruimte omdat we een plekkie bij de nooduitgang hebben gekregen. Toppie...
Iets meer dan drie uurtjes naar Kuala Lumpur in Malaysie...
ook een vlucht van niets....

en dan een paar uurtjes bivakeren op de grote luchthaven, een lekker happie eten en wederom een bakkie.
En dan tegen een uurtje of twaalf in de avond checken we in voor de grote vlucht naar Nederland....
Twaalf uurtjes zitten en dan zien we ze allemaal weer..
Allebei de moeders en vader. En zelfs Cor staat ons op te wachten...
Geweldig....
We nemen met zijn  allen een bakkie en dan scheiden onze wegen...
wij gaan richting Utrecht en slapen voorlopig in het huis van Bren d'r ouders.
Die staan toch op de camping, dus hebben we een makkie...
Heerlijk toch...
Nu begint het grote avontuur van het zoeken naar een goede zorgverzekering en een leuke auto voor een zacht prijsje......
Dus druk genoeg.....

Maar goed. We zijn weer in het kikkerlandje en we zijn er klaar voor hoor....
Er weer wat moois van maken....!!!
Negentien maanden zijn in een zucht voorbij gegaan.. Wat hebben wij veel gezien...
Als we de foto's terug kijken komt het allemaal weer naar boven ... Al die verhalen en beelden.....
Gaaf dat we dat allemaal mee gemaakt hebben.....
Nee, dat neemt niemand ons meer af. Lekker puh..!
Nou maar eens kijken of we er wat mee kunnen doen.....Je weet maar nooit..!

Laatste dag Buntis Bacong, Fillipijnen.........

Het is dan echt zover...
Eerste Paasdag.... De morgen is mooi, veel zon en al gelijk weer warm.
Wederom een hele andere Pasen dan vorig jaar...

En even later stonden daar twintig Fillipinoos...
de hele familie Bamboelo stond voor onze deur...
Van Anti en Uncle, Nena en Joshua, My Ann en Nicole en nog meer luitjes uit het resort.
Eerst maar eens ons "lege" huis bekijken en daarna met zijn allen naar het strand...Zwemmen..


De hele meute in het water....
Na het zee water werd er ook nog eens geplonst in het zwembad..
En na een kleine lunch op het strand ging de hele karavan weer terug naar het resort..
Afscheid genomen van het hele spul en natuurlijk beloofd dat we ooit nog wel eens terug zullen komen...

Lekker spetteren..
Na het hele afscheid gebeuren stonden de volgende luitjes alweer voor onze deur..
Twee dames van verderop uit de straat. Ze hadden gehoord dat we gaan vertrekken en kwamen toch nog maar even gedag zeggen... Gezellig een bakkie met onze "Fillipijnse buren".

Even later stonden Adi en Nena bij ons op de stoep..
Adi wilde ons zeker gedag zeggen en toch laten blijken dat hij ons erg dankbaar is voor alles wat we voor hun gedaan hebben..... Natuurlijk wel een beetje laat, maar goed. Hij kwam wel langs.
Blijkbaar een jongen die heel moeilijk met zijn gevoelens over weg kan.
Na een kleine twee uurtjes gebabbeld te hebben, namen we ook van hun twee afscheid.
En ja, natuurlijk willen we ooit wel weer eens terug komen hier....Als we niet van het land zouden houden hadden we allang weg geweest....

Gloria en haar man......(even zijn naam kwijt...ahum)
Na Adi weg was stond even later al Gloria met een hele meute mannen voor onze deur.
We hadden haar ons bed beloofd. Dit kwam ze nu halen met een grote truck. Met stevige kerels die de hele zooi  konden sjouwen...

Het bed is nog niet de deur uit of Martin en Claudien staan voor onze deur..
wederom een paar gezellige uurtjes over het hier wonen, werken en wat te gaan doen in Nederland....
Het word al met al een hele sleur om iedere keer weer je verhaal te doen...

Daar gaat ons bed...!
En dan  is het avond... We eten een licht diner met het spul wat we nog hebben...
De buren komen even langs en zeggen dat ze aan het BBQ en zijn bij het zwembad, dus gaan we er nog naar toe voor een biertje en een babbel....
het was erg gezelllig en jammer dat we eigenlijk nooit eerder voor zo'n gezellig samenkomen zijn gevraagd.
Achter af zijn ze allemaal een beetje verlegen om ons te vragen. Waarom toch? We bijten niet...
Deze gozer runt een resort en is te verlegen om ons voor een biertje te vragen  en achteraf hadden ze ook  nog onze tafel willen kopen... Maar te verlegen om het te vragen. Nou zeg ik je; dat moet niet gekker gaan worden... De tafel zijn we al kwijt. Die hadden we in het begin al aan Tataye (de vader van Nena) belooft, dus die is de deur uit...
Nee het is goed zo.....De keet is leeg en morgen ochtend worden we opgepikt om naar de luchthaven gebracht te worden... dan zit het hele Fillipijnen avontuur erop en komen we terug naar Nederland.
Op zoek naar een baan en geld gaan maken....Maar dat is voor latere zorg... Eerst terug vliegen .....
we komen eraan hoor........!!!!

Bijna zover...!

Het is stil in huis.. Cor is weg, en dat merken we wel hoor.
Natuurlijk hebben we het erg naar ons zin samen, maar Cor was wel een gezellige onderbreking.
Onderbreking van het uitzingen van onze huurtermijn.
Nu we zeker weten dat er hier niets voor ons is om te gaan doen en we toch echt weer wat centen moeten gaan verdienen. De tickets zijn geboekt. Onze ouders weten de datum en kunnen er rekening mee houden...
En voor ons is het ook wel goed zo. We zien er echt wel naar uit om de zomer in Nederland mee te gaan maken. Op zoek naar een nieuwe job en het bezoeken van oude bekenden.
En genoeg om te vertellen. Natuurlijk hebben jullie het meeste allemaal wel gelezen in de blog. En dat is maar goed ook, want we komen echt niet terug om al die verhalen nog eens opnieuw te gaan vertellen...

We hebben met deze reis wel een heleboel geleerd.
Natuurlijk nog weer meer van elkaar (ook al werkten we 24 uur op elkaars lip), maar ook van alles wat we in al die landen gezien, geroken en geproefd hebben. Nieuwe vrienden gemaakt en oude vrienden opgezocht.
Ons hier een beetje uit de naad gewerkt en daarnaast ook nog eens lekker geluierd en gedoken..



Het slopen van onze oude watertank
En natuurlijk hebben we geleerd over de Filipijnen. Hoe het land echt is en of je hier wel kunt wonen en werken. Tja, dat laatste is wat moeilijker. Misschien als je wat voor jezelf begint het makkelijker is.
En het wonen.. Je moet door heel wat vooroordelen heen prikken.
Natuurlijk is het heerlijk weer, is een "hoop" goed betaalbaar voor ons en je hoeft je hier niet zo snel druk te maken als dat we dat in Europa doen.
Maar zoals op de foto te zien, moet je ook een hoop slikken. De watertank was gebarsten omdat de druk te hoog was voor de betonnen muur. DUS; drie dagen geen water. De electriciteeit hier word gewonnen door een waterkracht centrale... maar die centrale geeft de electriciteit door die ze zo winnen en zoals ze die "ontvangen". Dus met heel veel pieken en dalen  in het aantal ampere's die ze leveren.
Het ene moment doet je lamp het prima en effe later schijnt ie nog maar een fraktie van wat je daarvoor had.

Natuurlijk merkt je daar niets van wanneer je hier in een resort verblijft. Maar wij merken het des te meer.
We hebben hier geen eigen pomp met een bron. Ook geen generator die aanschiet wanneer ze beslissen om de stroom er maar even af te halen (soms tot wel 4 uur lang). En dan denk je wel eens......zou ik hier wel willen blijven wonen. Ja en Nee....
Als we hier zouden blijven zouden we er wel voor zorgen dat de primaire benodigdheden het zouden doen...
Dus een eigen generator en eigen waterbron met pomp..

De Ipomea in onze tuin.
Maar dan nog moet je een hoop slikken...
Je gaat naar de supermarkt en soms is alles er aanwezig en een dag later is er niets meer...
"out of stock" word er dan geroepen en je moet het er maar mee doen...Tja.
Dus wanneer je wat wilt en je ziet het staan, moet je het gelijk kopen. En zoveel mogelijk....

Een ander ding is het verkeer., Vraag maar aan Cor.! Zijn eerste woorden op een ritje met de brommer naar de stad waren: "Zelfmoord acties zijn hier niets bij vergeleken".
Nee, je moet heel goed opletten. Niet te hard rijden maar zeker niet te zacht. En heeeeel ver vooruit kijken...!
Maar een brommer geeft ook veel vrijheid en is heerlijk verkoelend op een warme dag. En die heb je hier veel, warme dagen. En daarom trekt  dit paradijs ook zo. Veel zon, zee, strand,mooie natuur, lekker eten en heel veel vriendelijke mensen...

 

Een tekst bij de basisschool, maar of men zich er aan houd????
Vriendelijke mensen zijn het , echt.
Maar waar Bren en ik vooral tegen aanlopen hier is de EERLIJKHEID....
Mensen zijn hier "moeilijk" eerlijk en open... Ze vertellen je het liever niet. Draaien er omheen of doen het af met een "laat maar zitten". Zo open als de "meeste" mensen in Europa (en in Australie en Nieuw Zeeland )zijn, kom je hier niet tegen.
En dan praat ik niet alleen over de oorspronkelijke bewoners hoor..
Van de meeste "buitenlanders" die hier rondlopen kun je het zelfde zeggen.
Die zijn helemaal achterbaks en bezitten een bepaalde status...
Denken ze.! De meeste van hun verachten de normale Filippijner. Gebruiken hem of haar en hebben totaal lak aan de regels in dit land.
En dat is wel het ergste wat we hier mee maken.
Het zal in andere derde wereld landen echt niet veel verschillen hoor. Maar je moet er wel tegen kunnen.

Dus de vraag of je hier wel wilt blijven word met de dag groter..
JA! Ik zou hier best wel kunnen blijven en werken, maar dan moet ik wel slikken wat je hier in de omgeving mee maakt. Je kan niet tegen het systeem vechten, omdat dat gewoon weg niet gaat.
De buitenlander wil zijn  macht niet kwijt en de meeste Filippijners vinden het wel best en maken zich echt niet druk...Vandaag leven is morgen wel weer verder zien, toch? Dus wie zijn wij om daar wat over te zeggen....

Verkeersregels..... Laat me niet lachen !!!
We zullen zien wat Nederland ons gaat brengen. Of we kunnen gebruiken wat we allemaal onderweg gezien en gedaan hebben.
Nu zijn  we bezig om de boel te organiseren om te vertrekken. Spullen uitdelen, inpakken en alvast maar wat mensen gedag zeggen. Gloria (een meisje dat we 6 jaar geleden hebben ontmoet in het Atlantis resort) kwam op visite... We geven haar ons bed wat we hier hebben.. Ze is nu al door het dolle heen. Gelukkig kan ze het kwijt in haar half afgemaakte huisje... En ze zullen er naar alle waarschijnlijkheid wel met zijn allen in gaan slapen. Maar dat is haar beslissing en niet de onze. Zij mag het hebben.
De keukenspullen en kleding delen we hier voor onze deur wel op de straat uit onder de Filippijners....
Zoveel blije gezichten elke keer weer als we er door heen rijden... Ze zijn het wel waard.
Dus we doen weer een heleboel goede dingen en dat voelt ook goed.
Van onze vrienden (degene waar we hier eigenlijk voor naar toe gekomen zijn) hebben we nog niets gehoord...
Ja, jammer dat we weg gaan. Maar ze hebben nog niet aangeboden om ons naar het vliegveld te brengen.... De liefde is weer ver te zoeken.... Wij redden ons wel deze laatste dagen....

Cor is vertrokken !!!

De laatste dagen met Cor gaan om voordat we er erg in hebben.

Natuurlijk nog op kadootjes jacht voor de meiden thuis.

Cor heeft naast zijn vrouw  twee dochters en een zoon. Voor Menno hadden we al gauw iets te pakken... maar....

Iets voor de dames zoeken was wel moeilijk. Veeleisend he? Nee hoor, geintje. Maar je moet natuurlijk wel iets vinden wat ze allemaal leuk vinden. Op sieraden jacht dan maar.

Bren wist nog een leuk winkeltje met mooie kettingen. Mooie creaties met glas erin verwerkt maar ook die met parels... De laatste moesten het dan ook maar worden. Wel weer een rib uit Cors lijf, maar het is voor het goede doel...

Op Kralen jacht....ha.

Wij zelf moesten ook nog op kadootjes jacht. Joshua werd namelijk twee jaar.

En dit feest moest nou eenmaal groots aangepakt worden..

Eerder hadden we al een uitnodiging gehad met een foto van Joshua erop...

Een kleine lunch en later ook nog eens een aantal kinderen uit de omgeving erbij....

Daar zagen wij de bui al hangen, dus zijn we eerder van huis vertrokken.

Het restaurant was leuk versierd en overal hingen ballonnen met Joshuas naam erop.

Ook nog eens een banner met foto's en teksten en als klap op de vuurpijl; Een grote taart en allemaal kleine cake'jes.....Ook met foto van de jarige....

Zou ie er zelf wat van mee gemaakt hebben. Ik weet het niet. Moeder Nena was er in ieder geval erg trots op. Op de vraag hoe gek ze het volgend jaar gaan maken weten ze nog niet. Dus....

Joshua met een van onze kadotjes

De cakejes met de foto's erop....Erg zoet !!!

Toen de lunch er eenmaal op zat en het kleine spul moest komen zijn wij er snel met zijn drietjes vandoor gegaan.....Nog maar een bakkie in de stad. Want tja, het was wel Cor zijn laatste dag.

Tataye was van de partij om Cor naar het vliegveld te brengen..

Die avond hadden we nog heelijk gegeten bij het Eldorado resort.

En de volgende dag moesten we we er allemaal toch aan geloven..

Met het busje van Tatay naar het vliegveld...

De boel inchecken... Gezamelijk nog een bakkie in het cafe en dan ging Cor toch echt de lucht in...

Leaving on a Jet plane...

Dag Coockie....Het was erg gezellig !!!! Bedankt...

En dan zijn we weer met zijn tweetjes... Niet meer de douche delen. Niet meer de deur van het toilet dicht houden. Nee, de boel kan weer open als je zit te stinken......Koken voor twee in plaats van drie.. Echt weer effe wennen....

en nu... Nou wij genieten hier nog maar even omdat we dit huis gehuurd hebben tot  begin mei...

en dan........ja, hopen dat het dan goed weer is in Nederland......

Tranen met tuiten..!

Een beetje een treurige week, maar ook wel goed omdat we nu "verder" kunnen plannen.

Na veel heen en weer gereden te hebben, formele bezoekjes aan het resort waar we mee bezig waren  mochten we dan eindelijk de boeken in zien. Een afspraak bij meneer en mevrouw thuis. Op de koffie buiten op de veranda. Eenmaal onze ogen op de cijfers werd het ons duidelijk dat dit em niet gaat worden. De vraagprijs en de omzetten daar bij leverde niet het gewenste resultaat.

Dus zelfs als we voor de vraagprijs zouden gaan konden we met geen mogelijkheid naar een bank (met zijn cijfers) om een lening te krijgen. Het hele verhaal waar we zo lang achter aan gelopen hebben kwam tot een einde. Dus geen resort en ook niet in een resort werken. Natuurlijk hebben we nog verder gezocht maar de hoop eigenlijk wel opgegeven. De markt hier is klein en genoeg kapers op de kust.

Maar niet getreurd. We hebben hier nog een paar weekjes en dan gaan we de vlucht maar aanvaarden naar Nederland. En voor degene die we alvast horen juichen......Nee, we gaan zeker niet in Zeist weer een bloemenwinkel beginnen.

Wel hebben we de mazzel dat Cor hier nu is en dat we er met zijn drieen heel goed over kunnen praten.

En het blijft jammer dat het allemaal niet wil lukken, maar het zal wel weer een reden hebben, toch?

De verjaardag van Claudine in Bambulo.

Diezelfde avond hebben we nog een afspraak met Adi en Nena om ze uit te leggen hoe het allemaal gelopen was met "dat" Resort. Ook Adi vond de vraagprijs veel te hoog en begreep na het verhaal van de boekhouding dat het einde oefening was.

We hadden wel de mazzel dat we de verjaardag van Claudien niet vergeten waren,... Ze was toevallig jarig.

Hadden wij effe mazzel...

De volgende dag bezoeken we een galarie. Galary Maria..

Helaas misten we net de expositie van terracotta beelden. Was het weekend daarvoor net afgesloten.

Wel krijgen we een rondleiding en kunnen wat schilderkunsten van de plaatselijke Artiest zien.

De Malatapay markt.

En natuurlijk konden we het niet nalaten om ook Cor de Malatapay markt te laten zien.

Wat een drukte van jewelste. We waren er erg vroeg. De stalletjes waren goed gevuld en ook Cor heeft zijn ogen uitgekeken. Geen varken geproefd en ook geen Ginny Mousse (u weet wel , die vissenprut). Wat een mietje he? Maar goed. Hij heeft het wel gezien en vond het de moeite waard. Dus nu wil Cor ook best wel met zijn vrouw mee markten gaan ontdekken in Nederland en op vakanties.... want deze markt sloeg natuurlijk alles. Geuren die Cor zich nu nog kan herinneren.

Drukke bedoening...!

Na de markt hebben we nog een duikje gemaakt bij het Atlantis.

Er mooie duik van waar de foto's wel weer op Picasa komen.

En zo is de woensdag ook al weer om.

De donderdag worden de laatste duikjes gemaakt van de vakantie van Cor....

En vrijdag hebben we weer een verjaardag en wederom in Bambulo..

Dan is die kleine jarig..... dat is voor later....eerst eens de laatste duikjes maken...

Een dagje APO

Daar gaan we dan. Een hele dagtrip naar het marinereservaat Apo eiland.

Natuurlijk waren Bren en ik er al meerdere malen geweest, maar voor Cor was het de eerste keer.

Apo eiland is niet te vergelijken met de onderwater cultuur van hier voor de kust van Dumaguete.

Hier is het allemaal zwart vulkanisch zand en daar bij Apo is de kust en het onderwater leven allemaal op het "witte" zand. Een beetje vergelijkbaar met Bonaire zeggen we altijd. Alleen Apo heeft veel meer koralen te bieden. Harde en zachte koraalsoorten, afgewisseld met wat grotere vis en onderwaterleven.

Niet al het kleine aparte spul wat op het zwarte zand ligt, maar wel de moeite waard een keer te zien.

Nu wisten we dat ze er bij het Atlantis resort een hele leuke dagtrip van maken. Kost natuurlijk wel wat extra's maar dan heb je ook wel wat. Natuurlijk de mazzel dat we maar samen met twee andere duikers op de grote outtrigger boot zaten. Dus lekker de ruimte. Twee gidsen aan boord die ieder een klein groepje moesten leiden. En tussen de duiken in een geweldige staf die ons van allerlei drankjes kon voorzien.

en als klap op de vuurpijl, een heerlijke BBQ lunch op de boot.

Een mooie groene zeeschidpad.

Onze eerste duik was een stromingsduik bij de duikstek Cogon. Niet zo heel veel stroming , maar genoeg om ons mee te nemen over de mooie rif formaties. we kijken onze ogen toch weer uit, ook al wisten Bren en ik wat ons te wachten stond. Aan het einde van de duik kwamen we op een stuk terecht waar de stroming nihil was en konden we op ons gemak over het koraal struinen naar onderwater leven.

Naast alle mooie vissen, van Groupers tot aan een hele school met Jacks. Ook nog eens een hele mooie groene zeeschildpad. Het dier bleef ook heel rustig liggen en we konden em van alle kanten bekijken.

Een paar minuten later klimmen we aan boord van de Kathrin en krijgen thee of koffie met heerlijke home made koekies...

En nog gekker...een van de jongens van de bootstaf, Niell genaamd pakt zijn gitaar en gaat voor ons zingen.

een heel boekwerk met nummers ligt voor hem en al gauw doet Art met zijn samba-ei met em mee.

De dames van de catering zingen en al gauw doen we zelf ook mee.

Allerlei nummers van vroeger komen voorbij. Een heel groot feest, maar na een uurtje aan de oppervalkte plonzen we het water in voor duik nummer twee.

Op de foto met onze gids Vern en serveerster Gloria

die we nog kennen van vijf jaar terug !!!

De tweede duik is wederom geweldig. De stek heet Chapel. Weer veel vis en hier en daar een naaktslakje.

Ook de zeeschildpadden zijn van de partij en we kunnen er weer heerlijk omheen liggen om deze grote beesten te bekijken. Een heel relaxed duikje en voor we het weten is het uur al weer om en zijn we aan boord van een boot waar een heerlijke lunch op ons staat te wachten...

Cor zegt; Zo groooooooot  is de schildpad.

Er komt van alles van de BBQ. Kip, beef en squid.

Heerlijke salades en ook nog eens een hele lading aan fruit.

Nee, we hebben geen reden voor klagen dus doen we het ook maar niet.

en we hebben ons bord nog niet op de schoot of de muziek gaat weer spelen..

Nadat we ons bordje leeg hebben doen we dan ook weer uit volle borst mee.

De boten in de omgeving kijken alllemaal onze kant uit, en knikken maar nee met hun hoofden.

Schijt aan. wij hebben heel veel lol met de staf en de staf met ons...

Op het picassa webalbum staan er ook wat filmpjes.. Onder andere over de schildpad maar ook een muzikaal intro van de bootstaf van Atlantis....

Party people......

De oppervlakte interval is ruim twee uur. en dan maken we ruimte voor duik nummer drie van die dag.

De naam van de stek is ons een beetje ontgaan, maar we hebben wederom een heerlijke duik.

Om maar weer te zwijgen van de schildpadden, zeeslangen en groupers om ons heen. Ook nog eens een Bultkop papagaai vis. En de mooie koralen natuurlijk. Daar genieten we nog het meest van, want als we straks weer voor de kust van Dauin in het water liggen zien we lang niet zoveel koralen als hier.

dat is wel het mooie met de duikvakantie's hier. Je kunt het zwarte zand duiken combineren met wit zand- koraal duiken. Een perfecte combinatie waar Cor zeker in deze dagen getuige van heeft mogen zijn.

De reis terug naar het resort liep voorspoedig en een hartelijke ontvangst in het Atlantis maakte de dag helemaal compleet. Natuurlijk even babbelen met Richard de resortmanager over de gekheid en entertainment van zijn bootstaf.

Een zeer geslaagde dag met een te gekke groep mensen.....

Fluorescence Night Dive at Atlantis resort

Op verzoek van Marco en Brenda zal ik nu een stukje in hun blog zetten over de Fluorensence nachtduik die we hebben gedaan bij het Atlantis Resort te Dumaguete (Negros).

Eerste even een klein stukje over de techniek achter deze manier van nachtduiken.

Fluorescence nightdive is eigenlijk een gewone nachtduik alleen gebruik je een speciale lamp. Deze lamp filtert het blauwe licht en laat de rest van het kleurenspectrum door.

Resultaat hiervan is dat je bepaald onderwaterleven in een fluoriserende kleur ziet oplichten.

Daarbij moet je heel erg goed opletten omdat je maar een zeer beperkt zicht hebt onderwater waardoor je snel in aanraking komt met koralen of ander spul.

Deze vorm van nachtduiken is heel erg nieuw.  Er zijn over de hele wereld een 5-tal duikcentra die deze mogelijkheid bieden en het Atlantis is er een van.

Bij Atlantis waren ons zo'n 25 duikers voor geweest die dit hebben gedaan.

Heel speciaal en geweldig om een keer mee te maken.

Hieronder zien jullie aan aantal voorbeelden.

Anemoon in gewone kleur

Anemoon met fluoriserend licht

Schorpioen vis gewone kleur

Schorpioen vis met fluoriserend licht

Anemoon gewone kleur

Anemoon met fluoriserend licht

Het vreemde was dat twee anemonen direct tegen elkaar aangelegen, de ene anemoon wel fluoriserend oplichtte en de andere niet. Deze techniek staat nog zo in de kinderschoenen dat niemand kan uitleggen waarom de ene wel en de ander niet fluoriserend oplicht.

Het was een erg leuke ervaring en we vragen ons af wat het effect zou zijn als we met deze lampen zouden duiken in Nederland, want ook daar hebben we natuurlijk anemonen en vissen die wellicht op dezelfde manier oplichten als hier in de Filippijnen.