Schamen.......ja, dat doen we wel hoor....

Als we zo eens om ons heen kijken moeten we ons eigenlijk een beetje schamen…. Ja echt schamen… Want daar schrijf ik in het vorige stukje dat dit huisje maar echt tijdelijk is, terwijl een ander daar een moord voor zou doen..

Kijk maar eens naar de werklui die hier nog steeds op het terrein zijn. Want er zijn nog vier appartementen die afgebouwd moeten worden…. En daar aan het begin staan dan twee “krotjes” waar de vrouw en de voorman in wonen. En daarnaast een van de werkjongens…

De pomp waar met de hand heerlijk “koud” water uit komt…En een vuurtje tussen wat stenen in waar de vrouw dan hun korstje op kookt. O ja, ze hebben wel een televisie.. Die staat dan ook de hele dag aan met allerlei soap series van de  Piepies….Ja die hebben ze hier ook hoor… Het land bestaat uit Soapseries en Karaoke…..

Maar goed. We zitten  nog in dit huisje en over een weekje of wat verhuizen we.

Zie hier, het onderkomen van onze voorman (en vrouw)....

En dan lijkt het daar in jullie kikkerlandje dan ook alsof we hier verder niets doen en ons daarom ook een beetje moeten schamen tussen al die hard werkende mensen in.

Maar dat is ook  weer niet waar. Toen we nog in Australië rond holde wisten we natuurlijk al een beetje dat we niet voor niets deze kant op zouden gaan. Natuurlijk allereerst om Adi en Nena te helpen  met hun resort. Maar ook om te kijken of er voor ons ook nog een toekomst hier op te bouwen valt. Via Adi hadden we al een gesprekje met een van de resort houders om te kijken of we bij hem aan het werk zouden kunnen. Een resort runnen en dan eventueel ook nog eens een duikschool sturen zou ons beide wel een te gekke belevenis lijken…

De realiteit blijkt echter anders uit te pakken….

Aan het strand, de visserscontrole (politiepost) met daarachter de appartementen...

Natuurlijk wil deze meneer met zijn resort graag contact met ons houden… Maar niet om bij hem in dienst te komen, wat eigenlijk eerst het geval was…Nee, nu wil hij vanwege gezondheidsredenen de heleboel verkopen… Met ons als primaire gegadigden. En er zal nog wel wat tijd over heen gaan om het allemaal voor elkaar te breien…. Er zitten nog wat haken en ogen aan… Maar wij hebben gisteravond een gesprek met deze meneer en zijn vrouw gehad en weten nu in ieder geval waar onze kansen liggen. Dat hij echt daadwerkelijk met ons in zee wil en dat we daar in de komende maanden naar toe moeten werken. En dat Bren en ik achter de financiële middelen aan moeten. Natuurlijk hebben we zelf wel een potje achter de hand, maar dat is bij lange na niet genoeg om het te gaan overnemen.

Wel staat vast dat dit een goed lopend resort is, met goede contacten in de reiswereld en een bezetting van zo’n 75 procent op jaarbasis . Wat alleen maar meer kan worden.. Alleen al omdat wij zelf Nederlanders zijn er “na genoeg” nog geen Nederlands sprekende resorts op deze  plek zitten. Dus met zijn contacten (vooral de Franse markt) en de onze samen moet er nog meer uit te halen zijn…..

Een van de libelle's die in onze voortuin rondvliegen.....vele soorten al op de foto gezet.

Opgewonden zijn we in ieder geval wel…. Te meer omdat het nu meer word dan “alleen” maar werk zoeken in dit land. Zo komt onze droombaan steeds dichter bij… Wie wil er nou niet in een paradijs werken…De Filippijnse gemeenschap verder helpen en genieten van bijna alle dagen zon en zee…Want bedenk toch dat zo’n resort zo’n veertig gezinnen moet onderhouden. Veertig Filippijnse mensen die hier werken en daar hun gezin en vaker nog meer familie leden mee onderhouden.. Alleen het gevoel (een vorm van liefde) die we met deze mensen delen is al genoeg om je hart sneller te doen kloppen… En dat wij nu (als het allemaal rond gaat komen) hun gemeenschap daarmee kunnen helpen…. Een stukje ontwikkelingshulp van ons zelf…

Nog zo'n mooie fladderaar.....

Dus als er nog mensen zijn die zich als investeerder geroepen voelen,of mensen die andere kennen die graag willen dat er ook nog iets goeds met hun geld gebeurt willen wij daar heel graag verder mee babbelen…. Je weet maar nooit….!

De laatste dag van....

De laatste dag van …..

De laatste dag is er dan… Wij slepen onze spullen naar ons tijdelijk verblijf…

Ja, jullie lezen het goed. We hebben een huisje vlakbij Pura Vida gehuurd voor een maand. En na die maand hebben we een ander huis, wat meer richting Bacong.

Beide staan aan het strand maar zijn toch een wereld van verschil ten opzichte van elkaar.

Maar goed, we doen het er maar mee.

Dit huis waar we nu in zitten zien we meer als een tijdelijke oplossing omdat het huis in Bacong pas bewoonbaar is vanaf 1 februari…helaas maar nog even wachten...

Met mijn moeder en later ook met Richard hebben we verschillende huizen bekeken en op een gegeven moment de knoop maar door gehakt. Afgesproken met elkaar dat we dit voor een maand of 3 a 4 zullen huren om te kijken of we dan de baan die we willen, kunnen bemachtigen of dat we stoppen met de droombaan in de zon en de terugreis naar Nederland gaan aanvaarden.. Want het geld gaat ook een keertje opraken… Dus moet er wat gaan gebeuren…Maar als we dan terug komen is het in ieder geval zomer in Nederland..Ha..!

Het voordeel met dit huis is dat het 2 fatsoenlijke slaapkamers heeft, dus voor degene die ons op nog willen zoeken is er altijd een kamer te huur...Altijd goedkoper dan een kamer per nacht in een resort...

Ons toekomstige huis in Bacong

Ons tijdelijk onderkomen is net afgebouwd en nog niet alles is op zijn plaats. Semi- gemeubileerd. Gelukkig hebben we zelf al wat spullen bij elkaar gekocht. Van bestek en borden e.d. tot aan “tupperware” doosjes en mokken… Bedlinnen is ook geen probleem omdat we dat al in de tijd van Adi en Nena hadden aangeschaft. Maar het voelt niet als ons huisje… Roze gordijnen is niets voor ons. De beveiliging is ook op zijn elven en dertigst gemaakt, dus passen we het zelf nog effe aan. Geen zin om de boel te laten stelen…

Tekenen bij Archer...

Als onze spullen in het huis staan gaan we met Mama en Richard voor de laatste keer naar de stad. Voor een bakkie bij Bo’s. Nu maar weer met de Jeepney. De brommers zijn weer in geleverd en moet het allemaal weer op de primitieve manier..

Na de koffie nog een kleine lunch op Pura Vida voordat we daar ook weer gedag zeggen. Een heerlijk verblijf gehad aldaar. Geweldige taart met Bren d’r verjaardag, mooie kamer, heerlijk eten en een zeer gezellige staf. Nee geen op of aanmerkingen. Prima duikschool waarmee we twee hele mooie duiken mee gemaakt hebben.

Op naar het vliegveld… En net als met Hans en Bettie valt het nu ook weer zwaar om je familie weg te zien gaan. Nog een bakkie in een van de cafés en dan is het moment daar.

Drie zoenen en een traan…. Gezellige tijd met ze gehad.. Goeie vlucht en laat wat van je horen als je geland bent. Ma en Richard hebben een overnachting op Manilla voordat ze naar Nederland vliegen…

Ons tijdelijke huis in Dauin...

En wij…..Wij doen onze boodschappen.. Gaan voor het eerst sinds tijden weer zelf koken en moeten dan ook nog eens zelf afwassen! En dan onze eerste nacht in de  Filippijnen in een eigen huis. Als het maar gauw februari word. Dan zitten we in het huis dat we eigenlijk willen, aan het strand met een zwembad (wat we maar met 4 huizen moeten delen)… wat wil je nog meer.? Tja …de droombaan in de zon natuurlijk…..

Dag luitjes, we gaan naar Nederland...

Deze week eindelijk Bambulo open !!!

Het schiet alweer op met de vakantie van Moeders en mijn broer...
Druk, druk, druk...
We zijn veel op weg... Met de gehuurde brommertjes. Tja, brommer. Deze apparaten rijden al gauw zo'n 90 kilometer per uur. Eigenlijk te gek, zo zonder helm en in je korte broek. Maar goed, je moet er wat voor over hebben...
Een bakkie bij Bo's, de stad in en wat ritjes in de omgeving. Ook nog eens op zoek naar wat huizen, maar daar later meer over. In de stad zijn we op zoek naar geschikte fotolijsten om foto's van Nena en Adi in te kunnen doen. Als kado voor de opening van Bambulo. Want het gaat eindelijk gebeuren. De foto's zijn gelukt en de passende lijsten ook. Op acht januari is het dan zover...



In Pura Vida worden de cocosnoten uit de cocospalmen gehaald voordat er ongelukken gebeuren.
Nou ja ;opening... Zo'n groot feest is het acheteraf helemaal niet. 'S ochtends schijnt  er een waarzegster geweest te zijn, die de "tent"moet hebben  "gezegend" . En daarna is de zaak open. Dus het moment dat wij daar aankomen rond een uurtje of vijf in de middag, is er al helemaal niets meer van een opening te bekennen.
Natuurlijk zijn er wel wat vrienden van Adi aanwezig, maar echt spectaculair is het allemaal niet.
Nu krijgen we voor het eerst ook de menu kaart in handen. Deze ziet er klein uit. De keuze uit de hoofdgerechten is sumier en voor al Switsers. Terwijl Adi ons nog gezegd had dat ie vooral gerechten van het land op de kaart zou zetten. Maar dat is  ie waarschijnlijk alweer vergeten..

Er staan nog wel special's op het bord, maar daar komen we na het eten pas achter. Jammer, het had zo leuk kunnen zijn. Voor mij was m'n gerecht wel lekker, maar Bren had er niet zoveel trek meer in. Richard ging voor de hamburger. Wel aardig maar dat is eigenlijk geen diner gerecht, meer voor de lunch.

De kadootjes die we voor de luitjes gekocht hadden werden met een brede glimlach in ontvangst genomen. Achteraf waren wij de enige die wat voor ze meegebracht hadden. Waar heb je anders vrienden voor....Dus.

Leuke foto van het drietal en een van de staf van Bambulo.
Verder in de week hebben Richard, Lea en ik ook nog een tweetal duijes gemaakt. Bren was niet lekker in haar hoofd dus liet verstek... Later Richard ook omdat hij zijn oren niet kon klaren...Jammer.
Maar Lea en ik hebben twee te gekke duikjes gemaakt.
Veel standaard spul; van zeepaardjes, frogvissen, bladvissen, naaktslakjes enz...
Maar ook wel drie verschillende soorten inktvisjes... De Wonderpos, de Blauw Geringde octopus en de Mototi. Vooral de laatste is een aparte en komt hier normaal niet voor. Geweldige te gek gave duik... En zeker omdat we deze drie aparte inkvissen in een duik tegenkomen...(zie de foto's op Picasa)

Op de boot van Sea explorers..
Het huisje van Oom en Tante is ook bijna af, maar Adi kon het niet langer hebben en heeft de hele familie per heden naar hun eigen huisje verbannen.. Zo gaat dat hier. En het gekke is dat die mensen nog niet eens een fatsoenlijk bed hebben... Dus wij met zijn  viertjes op pad, om voor de familie maar twee matrassen te kopen.. Met kussens en lakens... Wat wil je nog meer. Hebben we toch nog weer aan ontwikkelings hulp gedaan...Kwamen we toevallig ook Nena nog tegen. Kon die mooi de hele handel in de auto meenemen...Want op de brommer gaat zo moeilijk he?
En blij dat Tante en My Ann waren... Gek he? Dat, dat kleine beetje een hoop terweeg kan brengen...
Wij zijn in ieder gevanl gezegend door Tante....
En zo gaat een hele week snel voorbij en het moment dat ik dit zit te tikken zijn mijn moeder en broer en voor de laatste avond.... Morgen gaan ze alweer terug naar Nederland. Dan begint voor ons het "normale" leven weer. Het zoeken naar werk, want vakantie houden stopt een keertje...

Met de matrassen wachten op het vervoer..

hoi, Bren is weer Jarig !!!!!

We laten bambulo achter ons. .. Na een heel emotioneel maar goed gesprek met Adi en Nena hebben wij besloten om na ons Pura Vida verblijf niet meer terug te gaan naar hun stekkie. Te meer omdat er voor ons nu niets meer te doen is, maar ook om niet te veel commentaar te geven op de gang van zaken....Want zoals het nu in het resort loopt is verre van perfect... En aan management sturing onbreekt het nogal... Dus om de vriendschap te bewaren gaan wij op zoek naar een eigen  "tijdelijk" onderkomen hier...Richard (mijn jongste broer) is onderweg hier naar toe en daarom hebben we in Pura Vida twee kamers gehuurd. Ja, wij met ons moeder in de Dolphin bungalow en mijn broer in zijn  eigen kamer....(je moet maar geld te veel hebben)... Geen vertraging en een perfecte vlucht gehad...

De eerste dag dat hij hier is, gaan we naar Dumaguete stad om wat euries te wisselen en wat boodschappen te doen... Tja want hier hebben ze geen yoghurt voor het ontbijt, dus zorgen we er zelf wel voor...
Heerlijk ritje in de jeepney en later ook nog eens in een Tricycle....


Spreekt weer voor zich.....
En dan....de volgende ochtend is Bren jarig.... Ja alweer 40 jaartjes jong.
En wederom viert ze het in de tropische temperaturen.
Allereerst gaan we voor een lekkere koffie en chocomel naar Bo's..
En die jongen maken er ook een feestje van...Ha, ha.
We halen onze email binnen en worden  overstelpt met lieve mails en e-cards.
Allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve reacties.... Ook jij Cor; dat je het dit jaar niet bent vergeten...
De dag rommelt door, maar een echt verjaardags gevoel heeft ze nog niet.
Maar goed, de dag is nog niet om...

Hier krijg je toch trek van...?
Eenmaal terug op het resort en we aan een lekkere borrel zitten komt er toch een verrassing voor ons binnen.
Martin en Claudien zijn toch gekomen met in hun kielzog; Nena met Joshua. Maar ook My Anne met Nicole....en Tante.... (Lintaye)haha... Dat is echt een verrassing. Dat die er bij zou zijn had zelfs ik niet durven dromen...
Een prachtig boeket heeft ze bij zich. Zelfs voor mensen met zo'n klein salaris is dit echt een kado met een hoofdletter K....Ook van My Anne een leuk shirt. En van Nena en Adi (die helaas niet kon komen) ook een leuk shirt om te dragen... Van Martin en Claudine twee heerlijke flesjes wijn.... echt een hele grote verrassing. En als we eenmaal aan de gebak en borrel zitten komt Adi toch binnen hollen...De afspraak die hij had heeft ie verkort om toch maar even met ons te proosten... Het gesprek van eerder die week heeft zijn vruchten toch af geworpen. Nu kunnen we elkaar tenminste in de ogen blijven kijken..
Het is erg gezellig en Bren voelt zich met al die kado's toch wel echt jarig....

Hoe vind je mijn nieuwe shirt...?
Net voor dat het diner begint gaat de hele Bambulo familie weer naar huis...
Ze hebben een heerlijke taart gegeten (geschonken door Pura Vida) en een paar borrels op.
Even weer lekker kunnen kletsen. Ik heb Anti onze kamer nog even laten zien...
Met grote ogen kwam ze weer naar buiten. Wat moeten de bewoners van dit land toch wel van zo'n resort denken? Voor ons is zo'n kamer meer dan normaal.....Maar hier denken ze er toch heel anders over.

De Bambulo Familie, hahaha...
Bedankt allemaal voor de lieve mailtjes en E-cards.....en heel lief van de Filipijnse familie dat ze er voor Bren een hele leuke afsluiter van gemaakt hebben....
Nadat we weer met zijn viertjes waren hebben we heerlijk gedineerd en was de dag al om voordat we er erg in hadden.... Een echte verjaardag....

Oud en Nieuw in de Filipijnen

Bijna is het dan zover... het Oud en Nieuw in de Piepies...
We worden door Adi nog op pad gestuurd omdat hij denkt dat ie te weinig champagne in huis heeft. Nou die kun je hier wel krijgen maar is stervens duur. Dus een alternatief sprankelend Italiaans wijntje...
Moet ook kunnen. Wij dwalen nadat we al die flessen gevonden hebben nog door de stad.
We zien een hele straat gevuld met kramen met je geloofd het niet; Allemaal vuurwerk uitgestald.
En natuurlijk een heel groot bord met het Niet roken beeld erop....
Geweldig. Tja hier kan het allemaal.
We lopen rond en kijken onze ogen uit. Rollen, klappers en siervuurwerk.. Te kust en te keur...
Nou, ik heb al zeker 14 jaar geen vuurwerk gekocht en ga het nu ook niet doen. De verleiding is er wel omdat de prijzen lager liggen dan in Nederland. Maar we hoorden dat Adi en een paar van zijn "vrienden" ook vuurwerk hadden gekocht, dus we laten het erbij....

Vuurwerk in het vuurwerkstraatje....hahaha
Nog wat verder ronddwalen in Dumaguete. Kijken we even naar binnen bij de plaatselijke bloemist die druk is met bruidswerk. Heerlijk te zien en te voelen dat we die stress nog steeds niet missen. Ha.! Maar al met al , wel weer leuk om het te zien...
Langs de Cathedraal om nog wat foto's te maken van de Maria "grot" en een bakkie bij Sans Reval...
De dag loopt lekker door en na dit alles rijden we op de terug weg nog effe langs Pura Vida....
Om maar eens te kijken hoe ze zich daar voor bereiden op het Oud en Nieuw..
We zien een podium voor een liveband en een geweldige opbouw van een buffet aldaar...
Nou nou, dat moet wat worden hier...
Dat heeft Bambulo vast niet maar ok. We zien wel.

De bloemist van Dumaguete...
Bij Adi is iedereen erg druk om het voorwerk af te maken.. De tafels zijn gedekt en als we terug komen van een douche'je worden we aan een tafel gezet.
Samen met Leah. De enige dame van de Zwitserse vrienden groep. En omdat Leah wat problemen met "haar"vrienden heeft komt ze bij ons zitten. Wij trekken dat ook altijd aan he? Maar goed. Leah is erg gezellig en kan een hoop vertellen over Snowboarding en skateboarding. Niet dat wij er ooit aan beginnen....

Het menu ziet er veelbelovend uit. Een foto ervan staat op de picasa site...
Er komen nog wat andere mensen om van Adi zijn kunsten te genieten. Wij kennen ze niet.
Zijn allemaal uit het Eldorado resort. En van Zwitserse afkomst (de meeste dan).

De eerste gang komt en we genieten van een heelijke Gazpacho soep.
En niet veel later verschijnt er al de garnalen cocktail. De gang zit er goed in en voor de eerste tafels komt de Tonijn (gestoomd) al langs. Hallo, effe wachten hoor. Het gaat wel erg snel achter elkaar. Het moet natuurlijk alllemaal nog wel wennen, maar toch. We gaan er geen race van maken..

Na een break krijgen we de tonijn. En eerlijk gezegd ,het smaakte voortreffelijk...
Wederom een korte break en dan komt de Argentijnse beef op tafel.
De stukken zijn mooi en goed te pruimen. Garnering leuk en niet te overdadig. Nee, mijnheer Schmasmann heeft erg zijn best gedaan. En de rest van het keukenpersoneel ook. Ze zien er goed uit in hun nieuwe outfit die ze vandaag voor het eerst aan hebben. Tante straalt helemaal en Lisa vind zich nu echt een kok.

Natuurlijk laat het dessert niet lang op zich wachten, maar wij vragen om een langere pauze om het allemaal maar effe te laten zakken. Kunnen we met Leah babbelen en de problemen die zij met de overige Zwitserse vrienden heeft. Nee, deze dame heeft het helmaal niet naar haar zin. We denken dan ook dat ze wel eerder terug zal vliegen. Maar dat is niet onze zorg. (toch?)

De Vanda Ochideen kwekerij....
Het dessert is lekkere chocolade mouse.
Met een cappucino erbij., helemaal top.
Zo is het alweer tien uur in de avond. Nog twee en het zit erop.
Maar dan beginnen de stomme spelletjes...
Weer met zo'n aubergine, maar nu moeten de dames er als een soort van stoelendans omheen lopen en op het moment de muziek stopt een jongen bij zijn aubergine pakken. Goh, wat een orgineel spel en het ziet er ook zo smakelijk uit. Ik heb er foto's van genomen voor de groep, maar zet ze niet op picasa.
Met al dat slappe gel...... word het al gauw 12 uur.
Maar geen champagne.... Nee die zit niet in het menu. Of we even een van die flessen willen kopen die we voor Adi mee hebben genomen uit de stad. HALLO, wij kopen ze voor hem om er genoeg in huis te hebben en moeten nu (geen glas) maar een hele fles van hem kopen... Sukkel. Met zij'n lekkere marge. Goed! Dan doen wij het wel met de wijn die we besteld hebben.
Das voor het eerst in jaren dat we niet met champagne proosten. Als dat maar goed gaat in het nieuwe jaar.

e
Effe voor 12 uur klinkt er vuurwerk bij ons voor de deur. Aftellen doen ze hier niet aan en ze hebben blijkbaar ook een andere tijd op hun klok staan.
Gelukkig Nieuwjaar. Wat kan zo'n leuk feest toch in een keer helemaal naar de knoppen geholpen worden. Kijk, dat het zo'n feest als vorig jaar zou worden zoals in Sydney gaat zeker niet lukken. Maar probeer er dan wel wat van te maken... Niet dus. Nou ja, hebben we ook weer van geleerd.

Het voltallige team van Bambulo
Na het vuurwerk en de wensen gaat de muziek weer aan. Adi houd waarschijnlijk van Headbengen, dus staan de Zwitserse vrienden mekaar lekker te duwen en alles wat erbij hoort.
Voor ons zit de lol er al gauw op en om een uurtje of half  twee liggen we in bed. Met het gedreun nog op de achtergrond.

En nu,1 Januari zitten we met Leah bij de tandarts. Komt er ook nog bij. Een ontstoken verstandskies.
Een beter begin van het nieuwe jaar kan zij zich niet wensen... Maar goed dat wij er zijn  om haar weer een handje te helpen... De maatschappelijk werkers uit Zeist e.o. staan voor u klaar ook in de Filipijnen....
Gelukkig Nieuwjaar voor jullie allemaal......En wij doen ook ons best...
dikke zoen van ons