Zuid Australie, Adelaide......

Foutje.... eerst de foto's en dan maar de tekst....
Onze camper en die van Aad en Faye, na een koude nacht in Ballarat..

Aan winkels geen gebrek in Adelaide, prachtige arcades en plaza's om te shoppen...

De Universiteit van Adelaide, net een kasteel....


De mooie succulenten in de botanical gardens...

De dagen vliegen voorbij. We zijn alweer een dag of 5 bij Aad en Faye.
En natuurlijk is het moeilijk om weer afscheid te nemen maar we kunnen hier niet eeuwig blijven wonen, toch?
Dus we besluiten verder te gaan met onze trip. Aad en Faye willen zelf wel even (?) bij een oom van Faye op bezoek.
Die woont in Faye haar geboorte stad Ballarat.
Dus willen ze wel een stukje (250 km.) met ons oprijden.
Samen overnachten op een camping in Ballarat, s'nachts vriest het. Het wordt tijd dat we naar het warme weer gaan rijden.
En dat warme weer is niet (!) richting Perth. Nu hebben we Tasmanie al links laten liggen, nou ook Perth nog.
Neee, daar komen we echt wel, maar wel met een hele grote omweg.......

De volgende morgen nemen we na een heerlijk bakkie samen innig afscheid en beloven elkaar nog eens terug te zien. Wie weet in Perth of zoiets. Beetje afhankelijk van Aad en zijn gezondheid. Wij crossen verder richting Adelaide. Het is maar een kleine 650 kilometer van Ballarat.

Adelaide ligt in de deelstaat Zuid Australie en is de vijf na grootste stad van dit land. Met een inwoner aantal van ruim 1,1 miljoen.
Gesticht in het jaar 1836. Ze heeft haar naam te danken aan Adelheid van Saksen- Meiningen (Queen Adelaide) de gemalin van de toen regerende Koning Willem IV.
Verders word Adelaide ook wel de City of Churches genoemd vanwege het grote aantal kerken die er in deze stad staan.
De staat Zuid Australie word ook wel de festival staat genoemd. Adelaide doet daar zeker aan mee. Sinds 1960 word hier ieder jaar het "Festival of Arts" gehouden met vele vormen van kunst. Aan kunst is hier zeker geen gebrek. Grote en kleine gallerien, musea en noem maar op. En dan is de omgeving van Adelaide vooral bekent om de wijngebieden die er in deze regio liggen, met als bekendste de "Barrossa Valley".


We zoeken een campsite dicht bij het centrum en wandelen zo via de botanical gardens de stad in. Vele winkels, cafe's en arcades en plaza's. Te veel om op te noemen. Ook nog eens een mooie overdekte markt, maar die is pas dinsdag weer open. Jammer.
Wij kijken onze ogen in ieder geval uit. Mooie gebouwen, straten met veel groen en ontzettend veel parken. Maar de botanical garden is toch wel een van de mooiste parken hier. We zijn er zeker een hele ochtend zoet. Met een mooi glazen huis met daarin een tropisch regenwoud. Prachtig glazen prieel met succulenten en een met waterlelies. Jammer dat er alleen maar blad op het water ligt, de bloemen komen pas weer in het voorjaar.

Vanuit de gardens lopen we over de Noorder terrassen. een lange brede straat waar niet alleen het oude en nieuwe parlament gebouw staan, maar ook de Universiteit van Adelaide met al haar prachtige "oude" gebouwen. Een mooie "Gallery" met allerlei tentoonstellingen en natuurlijk een Australisch museum.


De gallery heeft veel kunst in huis. Veel schilderijen van Engelse en Australiesche kunstenaars. Maar ook werken van Italiaanse en Nederlandse schilders. En die pik je er dan ook gelijk uit. Prachtige schilderijen en typisch Nederlands. Landschapsschilderijen maar ook portretten van beroemdheden.
Naast de schilderijen ook veel kunst in de vorm van beelden en antieke meubels. Een tentoonstelling over Aziatische kunst en een foto-expositie van een "bekende Australiesche fotograaf" (naam even ontschoten, sorry).

Naast de gallery staat het museum, waar naast een expositie over (hoe kan het ook anders) Aborigionals, ook een hele tentoonstelling aan het Australische dierenrijk is gewijd. Vooral de onderwater afdeling trekt ons. Met foto's en een filmpje over de zeedraakjes. Geweldig....En natuurlijk de walvissen die hier jaarlijks voorbij trekken, maar ook blijven hangen om te baren en op krachten te komen om verder te trekken. Dus er staat ons nog wat langs de kust te wachten....


De dag gaat snel. we springen nog even bij het "Nationale wijn centrum" naar binnen. Een expositie over de wijnbouw in Australie en met name het gebied rond Adelaide.
Weer wat wijzer over de wijn gaan we naar ons huisje op wielen. Twee lange dagen in Adelaide. Morgen willen we nog even stoppen in Port Adelaide, om de haven te bezichtigen en rijden dan verder naar de Barossa vallei. Wijntjes proeven.... En dan maar gauw verder naar de zon......Alice Springs, here we come......

Weer naar Healesville

Ons avontuur met de zeedraakjes was perfect.
Geweldig gewoon. Heerlijk geslapen en wakker met de regen op ons dakkie.Er gaat niets boven het slapen in ons bakkie. Dit matras hebben we echt wel gemist hoor. En daar kan geen hotel in Fiji tegen op.
Maar nu; het is zondag en we hebben een ongemakkelijk mailtje van Faye van Duin gehad.
Onze vrienden uit Healesville. Aad heeft wederom een beroerte gehad en ligt (op dat moment) in het ziekenhuis.
Daar willen we natuurlijk langs om te gaan kijken. Maar voordat we zover zijn gaan we ook nog even een Hollands bezoekje afleggen bij de "achterbuurtjes" Marit en Bud en hun kindertjes. Tja, want ik had Tom beloofd ons huis op wielen te laten zien. En aangezien wij na Melbourne verder willen richting het westen zal het er niet meer van komen. Dus na een telefoontje naar Marit gaan we opweg naar Sandringham.Een hele hartelijke ontvangst wederom. De jongens en dame zijn druk. Maar dat zijn wij wel gewend. dat was vorige keer ook en ze zoeken gewoon de grens. de Koffie was erg lekker en de taart en cake geweldig. En na het hele spul ons huisje op wielen te hebben laten zien gaan we verder op weg naar Healesville. Dag Marit, Bud, Isus, Simon en Tom. Hele lieve mensen en wie weet zien we elkaar weer, ook al kan het nog wel effe gaan duren. Zeg nooit, nooit !!!!
Healesville is in zicht en we parkeren onze bus op de oprit.
Faye en Aad zijn thuis. Aad loopt zelfs al weer een beetje rond. Ja, hij is uit het ziekenhuis. Sinds afgelopen dinsdag. Tja, ons mailtje was ook al een week oud.Maar we zijn blij dat het goed met hem gaat. Beter zelfs dan ervoor. Geen pijn meer aan de benen en armen.
En grappen maakt ie ook alweer. De ontvangst is hartelijk en natuurlijk moeten we die avond blijven eten.

De vogelshow in het sanctuary van Healesville.
Faye wil ons nog wel wat van de omgeving laten zien, maar wij willen vooral Aad niet te veel laten doen. Maar hij moet lopen van de dokter om de bloedcirculatie te stimuleren. Dus we gaan voor een klein bezoekje naar de Healesville Sanctuary. Hier in dit park, zijn de dieren van Australie te zien. Maar ook een ziekenhuis wat dierenoperaties uitvoerd. Ook te bezichtigen. Een vogelshow met de grote wedge tailed Eagle. Nou dat willen wij wel zien. Geweldig. Verders het onderwatergedeelte met de Platypus. Dit beestje wat wij onderweg in Yurrungaburra gezien hebben. En later met de ouders gemist hebben in het Lake Elisabeth park. Nu achter glas te bezichtigen.
Hebben er foto's van gemaakt maar vanwege het tekort aan licht in het aquarium niet voor herhaling vatbaar. Sorry.
Wel de Tasmaanse duivel. Mooi van lelijkheid. Maar nu we samen besloten hebben op dit moment niet naar Tasmanie te gaan (het is daar nu toch te koud, vriest en regenachtig) zijn we blij het roofdier in levende lijve te zien.

De Tasmaanse Duivel.
En zo is er weer een dag voorbij. Een heerlijk diner gemaakt door Faye en discussie over de volgende dag.
Wat gaan we dan doen? Eerst gaat Aad bloed prikken, om de waardes te laten controleren. Daarna gaat de reis door de bergen naar het gebied rond Marysville. Daar waar het vuur zo'n anderhalf jaar geleden alles verwoest heeft. Bruna had daar een tuin met allerlei beelden en heeft die na de brand zo snel mogeljk weer proberen op te bouwen. Dus gaan wij kijken om te zien hoe het er nu voor staat en een blik te werpen op de vorderingen van het plaatsje. Er is gelukkig alweer veel groen in de omgeving. Maar nog niet genoeg. Nog veel zwarte bomen en verwoest bos. Veel barakken waar de bewoners nog in wonen voordat hun huizen klaar zijn. Ironisch genoeg kun je na de brand niet zomaar weer een huis op dezelfde plek bouwen, maar ben je verplicht eerts weer een bouwvergunning aan te vragen met alle gevolgen van dien. Ja Australie is ook niet alles.

Gezellige boel, voordat de vogelshow begint.
Bruno's tuin met beelden is leuk om te zien. Vooral de dingen die hij doet met hout en zelfs verbrande bomen worden omgetoverd in een beeld. De tuin is redelijk in vorm maar nog niet helemaal klaar. Jammer dat er een hoop bloeiende planten nog niet bloeien, maar dat kan niet anders met de winter. Ja het is hier nog steeds koud. Overdag gaat het wel met een graadje of 15 maar s'nacht ligt het toch redelijk tegen het vriespunt. We besluiten nog een dagje bij Aad en Faye te blijven.Nemen nog een kijkje bij een glasblazer en een potten bakster. Verders doen we het allemaal rustig aan. Hebben hele gesprekken met die twee. Over hun kinderen, Aad zijn ziekenhuis opname, onze reis sinds we afscheid van ze hebben genomen, en ons vervolg richting het westen.

Een van de beelden in de tuin van Bruno in Mary'sville.
Aad en Faye zijn al vaker die kant van Australie op geweest en kunnen ons een hoop vertellen. Wij gaan in ieder geval richting Adelaid. Onderweg misschien nog een duikje in het koude water om de broer van de Weedy seadragon te zien. De Leafy seadragon. En dan snel richting het warmere weer. Nu we hier toch zijn moeten we het er maar van nemen. Morgen nemen we wederom afschied van Aad en Faye en gaan we verder met exploren.....op naar het westen...!!!!

Jaaaaaaa eindelijk !!!!!!!!

Eindelijk staat Heleen ons uit te zwaaien en zijn we er klaar voor om verder te gaan. We hebben een nieuwe accu in de auto, hij is weer uitgelijnd... dus op naar de Mornington Peninsula. Het schiereiland onder Melbourne. We zijn hier al geweest toen we met zijn vijven aan het reizen waren maar toen zijn we hier alleen maar doorheen gereden en hebben een beetje aan site seeeing gedaan. Daarna zijn we toen met de pont overgevaren naar de andere zijde. We hebben daar toen wel navraag gedaan over duiken met zeedraakjes en ja dat kon bij Flinders werd ons toen verteld. Nou daar gaan we dan....... Vanuit Raymond Island op naar Bairnsdale om boodschappen te doen, en door naar Traralgar waar we eerst maar eens een bakkie doen en een broodje nemen. Raar weer om in ons eigen bakkie te rijden en om weer samen op pad te zijn. Maar ook wel weer een heel fijn gevoel. Ons eigen " hutje" waar we alles hebben, knus en gezellig. Dit stuk wat we nu rijden hebben we voor een groot gedeelte al gezien dus we kunnen lekker doorrrijden. We willen naar Flinders om daar morgen eens op onderzoek uit te gaan. Aangekomen in Flinders , is er geen duikschool te vinden mmmmmmm dat is vreemd hier kun je toch duiken met zeedraakjes . Tja het word al schemer dus dan maar terug naar Hastings daar hebben we wel een camping gezien. Het is hier koud (15 graden) geen campkitchen dus koken in ons karretje, chili wil nog wel lukken. Lekker slapen en morgen vol goede moed verder.

Weedy Sea Dragon at Flinders

We hebben weer heerlijk geslapen in ons eigen bed, en gaan dan maar op zoek aan de andere kant van het eiland naar een duikschool. In Rye vinden we er een( the Academy of Scuba), joepie vol goede moed erheen.Ze garanderen ons zeedraakjes in Flinders, ja dat wisten we wel maar waarom zit daar geen duikschool dan???? Maak niets uit, wanneer kunnen we duiken en hebben jullie tijd!!?? Nou Scot, de overijverige divemaster wil ons wel meenemen in de middag. Tjee dat gaat snel. Het verloopt wel erg soepel hier wat zal dat nu weer opleveren.

Met spanning wachten we tot het 14.00 uur is. Je moet hier wel een doorgewinterde duiker zijn want het water is maar 13 graden en ze verhuren hier alleen maar enkele 7 mm pakken. En geen dubbel pak zoals we in Nederland gebruiken of zoals wij normaal doen "een droogpak". Nou ja we moeten er wat voor over hebben. Om half vier staan we aangekleed aan de waterkant en springen we het 13 graden water in. Brr brr het is wel even wat anders dan het 29 graden water in Fiji. We duiken onder de Jetty in Flinders en na 15 seconden word onze droom al werkelijkheid en zien we ons eerste zeedraakje, the Weedy Sea Dragon . Het eerste exemplaar is een paarse, tjee ik wist niet dat je ook nog verschillende kleuren variaties had. Het voelt gelijk wat minder koud aan..... op naar de volgende.... En ja hoor een gele. Eindelijk na alle tegenslagen die we tijdens het duiken hebben mogen meemaken nu een meevaller. Twee verschillende kleuren zeedraakjes tijdens onze eerste duik. Van opwinding houd ik het 40 minuten vol maar ik kom bibberend boven en moet heel snel iets warms aan. Maar heeel gaaf!!!!! Wat bestaan er toch een mooie schepsels op deze aardbol. Flinders bedankt, je hebt onze droom waar gemaakt.

Het is echt waar hier kun je zo vanaf de kant het water in lopen om tussen de zeedraakjes te gaan liggen. Wauw!!

( Tja nu werd ons verteld dat we in South Australia kunnen duiken met de Leafy Sea Dragons, dat word onze volgende missie. Maar dat is nog een paar honderd kilometer verderop dus word vervolgd)

KOUD !!!!

“KOUD”

Ja we zijn weer op ons honk in Australië. En ja we moeten heel erg wennen aan de temperatuur hier. Het is hier overdag zo’n 15 graden en s’ nachts niet meer dan 7. Dat is wel effe anders dan de 30 graadjes daar in Fiji. Het went allemaal vanzelf wel weer. Fiji is erg mooi en we hebben er een leuke tijd gehad en toch wel redelijk veel gezien van het land om een goed beeld te kunnen vormen van het leven daar. Mooi genoeg voor een vakantie maar niet om te wonen en te werken. Tenminste zo zien wij het. Een ander kan er gelukkig zijn maar ik zou er niet willen wonen.

Weer terug op Raymond Island.

Nu weer terug op Raymond Island. De kangaroo’s staan weer in de achtertuin en de koala’s hebben we nog niet gezien maar die zijn er ongetwijfeld ook wel. Om hier te komen wilde we met de trein van Melbourne naar Bairnsdale rijden om daarna opgehaald te worden door Tante Helene. Maar toevallig (!) die dag werd er aan het spoor gewerkt en hebben we de hele rit met de bus gedaan. Vier en een half uur. Alsof heel Nederland zonder trein zat. Ook al was het maar een klein deel van Victoria wat zonder de trein moest doen . Maar ja, dat hebben we ook weer meegemaakt. Helene was/ is als gewoonlijk heel hartelijk en het ziet er ook uit alsof we niet weg geweest zijn.

Het campertje staat nog steeds achter in de tuin. De accu moet wel opgeladen worden, maar dat is dan ook het enige. Een natte lap er door heen vanwege het stof, het bed weer opgemaakt en we zijn zo weer klaar om op pad te gaan.

De camper in de achtertuin....

Het is nu maandag en de verjaardag van de Koningin van Engeland wordt hier gevierd. De winkels zijn dicht en ze hebben hier lang weekend. Dat is ook wel te zien, want ook al is het wat kouder er is veel boot verkeer rond het eiland. Maar morgen is het allemaal weer voorbij en gaat ook het gewone leven weer verder.

Wij hebben een afspraak met Brad die even naar onze accu komt kijken en het barrel weer aan de praat moet krijgen. Dan gaan we verder het land in. Verder met het ontdekken. Tasmanie staat op het lijstje en natuurlijk de lange weg naar Perth.

Maar zover is het nog niet. We zijn nu nog bij Helene en genieten van haar gastvrijheid en van dit prachtige eiland…

Even een update vanuit Fiji.

Eindelijk !!!! Alweer een weekje verder na ons laatste verhaaltje.

Het gaat goed met Brenda haar hand. Weinig complicaties en de hechting zijn er al weer uit. Gelukkig !!!

Vandaag alleen de teksten, de foto's komen zodra het internet (waarschijnlijk in Australie) het weer toestaat.

Twee dagen na ons avontuur met het duiken zijn we op het hoofdeiland verkast naar een ander deel wat Vuda Point heet. Een aardig resort wat het Anchorage heet. Kamer is groot en we zitten pal aan het strand. Zwembad voor de deur, wat wil je nog meer. Onze eerste avond viel het diner ons erg tegen. Jammer. Het personeel is hier ook niet zo uitbundig als die van het Bedarra resort, ook jammer. We gaan de volgende ochtend een trip maken naar de “Sleeping Giant”. Zo noemen ze hier de berg op het eiland. De rotsen zien eruit alsof er een grote reus hier op het eiland ligt te slapen. En onder aan die rotsen zijn de tuinen van dit fenomeen. Tuinen met allerlei mooie bomen en heel wat orchideeën. We zijn er wel twee en een half uur zoet. Terwijl de gemiddelde toerist het in een uurtje gezien heeft. Maar ja, wij zijn natuurlijk niet de gemiddelde toerist, toch? Na de tuinen bezocht te hebben laten we ons naar Nadi rijden. Daar bezoeken we de Sri Siva Subramaniya Temple. Het grootste Hindi tempel op het zuidelijk halfrond. We kijken onze ogen uit met al de schilderingen op de plafonds. Gaan er eens rustig voor zitten en kijken hoe de Hindi’s naar de tempel komen en iedere God (ze hebben er nog al wat) aanbidden en fruit achterlaten als offer. De vogels rond de tempel genieten daar op hun beurt weer van. Een prachtig schouwspel…

De stad Nadi is wel aardig. Veel toeristische winkeltjes met allemaal dezelfde houtsnijwerken. Je moet zo prijsbewust zijn en er goed af kunnen dingen. Vooral in de shops van de “dorpelingen”. Mensen uit een dorp in de bergen die gezamenlijk een winkel huren en daar hun houtsnijwerken in verkopen. Ze hanteren andere prijzen en daar moet je wel voor oppassen. Ze kennen hier ook het fenomeen supermarkt en daar gaan wij naar binnen om wat appels en yoghurt te halen. Er is wel muesli in het hotel maar geen yoghurt. Dat halen we zelf dan wel.

De dag is om en we nemen nog een duikje in het zwembad. Op naar de volgende dag.

Even wat weetjes over deze tropische bestemming. Fiji bestaat uit zo’n 330 eilanden. Waarvan er 100 bewoont zijn. De twee grootste eilanden zijn Vita Levu en Vanua Levu. Vita Levu is het hoofdeiland en beslaat zo’n 10.400 km2. Daar wonen ook de meeste Fijiaanen. In heel Fiji wonen maar 780.000 mensen. De helft is Fijiaan (49%) en de andere helft is Indiaans (46%). De rest is een mix van Britse, Australische en Nieuw Zeelandse mensen. En natuurlijk wat Europeanen. Maar die kom je overal tegen.

Inkomsten voor de bevolking kwamen vroeger uit het verbouwen van suiker, maar tegenwoordig is de toeristen sector het hoofd inkomen van Fiji.

S ’Ochtends wandelen we naar een kleine jachthaven vlakbij ons hotel en gaan daar een lekker bakkie scoren. Vlakbij de haven ligt een ander resort. Het “First Landing Resort”. Ook daar nemen we een kijkje. Het heeft zijn naam te danken aan het punt waar we nu zijn. Op deze plek kwamen de eerste bewoners van Melanesie naar de Fiji eilanden. Zo’n 1500 voor Christus. Dus Fiji bestaat ook al zo’n 3500 jaar.

Het resort is prachtig. We kunnen hier internetten tegen een redelijk tarief en ontmoeten de Duitser Alex, die hier sinds twee maanden de scepter zwaait. Het resort weer moet terug brengen naar de kwaliteit en de standaarden die er van verwacht worden. En het gaat hem goed af. Ook wij zijn gezwicht en gaan er die avond dineren. Mooie kaart en prijzen die lager liggen dan in ons “resort het Achorage”. En als klap op de vuurpijl is er die avond ook nog een dansshow van Polynesische dansen en vuurdansen als afsluiter. Dit pakken we toch maar mooie weer effe mee. Heerlijk gegeten en erg naar ons zin gehad.

Vrijdag is het dan zover. We gaan naar Lautoka. Het stadje is groter dan Nadi. Maar we zijn hier voor de kliniek. Bren haar hechting gaat eruit en het ziet er goed geheeld uit. Een paar dagen droog houden en flink wassen met dettol zeep. Dat moet goed komen. Verder door de stad dwalen. Lautoko is minder toeristisch en dat zie je aan de winkels. Meer voor de lokalen. De markt is wel leuk om te zien. En voor de verandering worden we hier gewoon met rust gelaten om het allemaal te bekijken. De grote wortels van de Casava plant. Ze eten het hier als een zoet aardappel. En de wortels van de Kava plant. Die als ze tot poeder vermalen zijn, vermengd met water de Kava drank maken. Bergen van die handel. Eenmaal terug in ons hotel bespreken we een tour voor de volgende dag. We gaan naar het Beachcomber eiland om te snorkelen en te kijken hoe het rif daar is. Het duiken is niet goedkoop hier en Bren denkt dat het ons zal tegenvallen. (later blijkt maar weer eens tijdens het snorkelen dat ze gelijk had, jammer ! ) Het Eiland is niet groot en er verblijven wat backpackers en dagjes mensen zoals wij. Je kunt er snorkelen, parasailing, jetskiën enz, enz,. En onderwater “op het koraal” wandelen met een helm op. Dat gaan we al snorkelend eens van dichtbij bekijken. We ontmoeten een familie die op het First Landing resort wonen (!) en hier een dagje komen besteden. Ze gaan helmduiken proberen, het onderwater lopen. En daar hebben wij foto’s van genomen. Leuk om te zien, maar zonde van het koraal landschap. Er is dan wel een pad onderwater gemaakt, maar toch blijft het zonde. Op het eiland hebben we ook een babbeltje met Michelle gemaakt. Als instructrice en gids werkzaam. Maar niet voor lang op dit eiland. Dat heeft ze wel gezien. Het duiken is hier wel mooi voor het koraal maar echt veel speciaals heeft ze hier nog niet gezien. Manta’s moeten hier wel voor komen, maar het seizoen is nog net niet gestart dus dat blijft ook een gok. Wij kiezen eieren voor ons geld en besluiten daar dat we hier op Fiji niet meer gaan duiken. De prijs ten op zichten van het vis leven wat we hier hopen te ontdekken is het niet waard. Jammer, maar wij zijn echt al een beetje verpest met hetgeen we allemaal al gezien hebben door de jaren heen. En dan denk je dat het aan de andere kant van de wereld beter en mooier is, niet onderwater in ieder geval. Dan heeft Azië veel meer te bieden dan de Pacific. Maar niet getreurd. Dit hebben we in ieder geval gezien en mee gemaakt.

S’Avonds worden we in het First Landing opgewacht door de familie Collin. Pa en Ma en hun twee zoons Gareth en Carl. Carl is hier met zijn vrouw Simone en hun twee dochters Annabel en Lotte. Garteh is wel getrouwd maar is alleen hier naar toe gekomen. Eigenlijk om zijn ouders maar ook zijn broer na 15 jaar weer eens te zien. En zijn dochters had hij ook nog nooit ontmoet. En daar vallen wij weer midden in. Grappig hoe een balletje kan rollen. De familie Collin heeft eerst in Duitsland gewoond. Is daarna naar Australië verhuisd en wonen nu 6 maanden in Oz en 6 maanden in hun huis op het First Landing Resort. En nu zitten als de Dutchies bij hun aan tafel. De foto’s zijn leuk en worden op een usb stick gezet. We praten over duiken en onze winkel. Over Carl en zijn gezin die nog in Engeland wonen en Gareth die in Australië woont. Lieve mensen en het was dan ook een hele gezellige en emotionele avond. Zeker voor een familie die na 15 jaar weer eens rond de tafel zit.

We doen een paar daagjes rustig aan. Lekker zwemmen en zonnebaden en nog maar eens een tripje naar het stadscentrum. We dineren op het First Landing en maken wederom een dansshow mee. En deze keer hebben we wel de camera bij ons… Voor jullie, om een beetje mee te proeven.

Op ons resort ontmoeten we ook nog eens drie andere dames. Een tante (Ann) met haar nichtje (Eleonora) en een vriendin (Ingrid). Alle drie uit Tasmanie… Komt dat effe mooi uit. Daar willen we ook nog naar toe. Nou Ann en Ellie hebben genoeg tips voor ons en we gaan hen zeker een bezoekje brengen als we in Tasmanie zijn. Het is daar nu winter en als wij er naar toe willen kan het er ook nog koud zijn, maar dat moet dan maar.

En dan gaan we alweer voor de laatste drie dagen naar de andere baai. Nadi Bay en het “Club Fiji”. Leuk resort, niet te groot, redelijke kamers en een prachtige bloementuin er omheen. Direct aan het strand. Wat wil een mens nog meer. Dicht bij Nadi en Denerau. Het laatste is de haven plaats waar alle ferries en cruiseschepen vandaan gaan. De plaats is zeer westers ingericht en duurdere winkels voeren de boventoon. En zeer toeristisch. Getver. Leuk om gezien te hebben maar niets voor ons. Dus vertoeven we op ons resort aan het strand. Gaan met het bootje mee om te snorkelen en genieten van de laatste dagen die warm zijn. Morgen avond vliegen we terug naar Australië. De kou in. Op naar Heleen en ons busje….In ieder geval hebben we dan weer beter internet en kunnen we onze Ma’s en Pa weer eens skypen.

Fiji, een mooi land. Zeker om een paar dagen eens relaxed bij te komen. Zeer vriendelijke mensen ook al gaat alles hier zo traag als stro……door een trechter. Het eten is in de meeste plaatsen voortreffelijk. Plaatselijk bier is erg lekker. (vooral een Vonu biertje).

Zou hier best nog wel eens terug willen komen, maar dat is niet voor het duiken. Het is onderwater toch iets anders dan ik (Marco) er van verwacht had. Misschien had ik de lat wel te hoog gelegd. In Azië weet ik in ieder geval wat ik kan verwachten. Dus dat zien we later wel weer. Fiji hebben we in de pocket. De andere kant van de wereld! Geweldig!