Eindelijk na 8 jaar !!!

Wellington laten we achter ons en we gaan richting Paraparaumu. Echt waar , de naam klopt. Het is een beetje moeilijk uit te spreken in het begin, maar alles went. Op naar een nieuw avontuur. EN wat voor een.... In Zeist hadden we twee buurtjes, Gert Peter en Mieke. In die tijd (begin jaren juffertje) deden we heel veel samen. Vaak op de borrel bij elkaar en hadden heel goed contact. Na een jaartje reizen in de wereld hadden ze besloten te gaan emigreren naar Nieuw Zeeland. Ons contact verwaterde. Mede omdat we het verkeerde emailadres hadden. Een bezoekje aan hun adres zat echter al wel in onze planning.... Eenmaal reizend in Australie kregen we een mailtje van Mieke en Gert.. Het contact was wederom gelegt en nu is HET dan zover....
We rijden de straat in en weten eigenlijk niet wat we ervan moeten verwachten......Hoe is het met ze, zijn ze veranderd, noem maar op...????
Een beetje spanning misschien?!
Daar is het.......stop onze bus en kijken naar binnen. En daar staat Gert in de deuropening.... Geen steek veranderd. We omhelzen elkaar en worden hartelijk binnen gelaten.
Inmiddels hebben ze twee kindjes... Annika (7) en Milan (4). Annika en Mieke zijn die dag op schoolreisje en komen wat later thuis. Gert werkt vandaag thuis en Milan is net uit de kinderopvang.



Een ochtendje dieren kijken in het Nga Manu park, picknickmand mee. Erg gezellig!
We zitten aan tafel en praten honderd uit... Het is alsof ze niet zijn weg geweest en we "gewoon" aan de Slotlaan bij elkaar op visite zijn... Effe een bakkie en dan weer naar huis...
Later komt Mieke binnen... tranen rollen over onze wangen van blijdschap en OOK Mieke is geen steek veranderd. Natuurlijk zijn ze allebei wel ouder geworden in hun gezicht, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd...
Het gevoel is goed. We hebben ze gemist, maar zoals we daar nu zitten lijkt het helemaal niet als 8 jaar aan te voelen.

Aan de picknick. Het weer is fantatisch, de jongens door het dolle heen...
De eerste avond word het laat. We praten en praten..... Over onze reis en natuurlijk over de winkel...Het wel en wee van de Slotlaan.

Mieke en Gert praten over de laatste 8 jaar hier in Nieuw Zeeland. Gert eerst een baan had in de ICT en wat later, voor zich zelf begonnen is en nu een goed lopend bedrijf heeft in ICT oplossingen e.d.

Waarom ze nu eigenlijk naar NZ gegaan zijn...... daar zijn we nu wel achter.. Een mooi huis, is hier rustig, mooie omgeving, dicht bij het strand, veel natuur, niet overbevolkt en toch redelijk centraal gelegen. Dicht bij de hoofdstad en het vliegveld en een goede toekomst voor hun kinderen...

De Kaka, naast de Kea een van Nieuw Zeelands papagaaien soorten.

De volgende morgen besluiten we naar het Nga Manu park te gaan. Een natuurpark met veel diersoorten van Nieuw Zeeland. Geleid door vrijwilligers... Naast veel eenden soorten, ganzen, Kea en de Kaka, ook de Kiwi. De loopvogel van dit land. Tuatara, de hagedis die alleen maar hier voorkomt. Zo leren we ook nog wat en het is geweldig om de kinderen van Mieke en Gert te zien "spelen" met de dieren. Je mag ze voeren met speciaal voer van het park.

Dus met zijn allen de kooi in om de Kea te voeren. NZ brutaalste vogel die er is. Een papagaai soort die in het wild vooral in gebieden leeft met een wat kouder klimaat, dus vooral beneden in het zuiden op het zuidereiland. Daar zijn we deze vogel niet tegen gekomen dus is het leuk om hem hier nu in het echt te zien. Het voeren is leuk en we moeten weer even aan onze eigen dwergpapagaai denken...

Lekker zo'n glibberige gladde aal betasten. En wat kunnen die beesten groot worden...

Na het vogel voeren, hebben we een picknick in het park en gaan we daarna na het voederen van de Aalen (paling) kijken... De jongens mogen ze ook nog eens aanraken...Het zijn dezelfde soort slijmbeesten als bij ons in het water, alleen een maatje groter. Die twee kleintjes zijn nergens bang voor en aaien er op los...

De dag gaat snel voorbij. We hebben weer veel gebabbeld en gelachen...En wederom het gevoel van vriendschap dat er altijd al is geweest... Alsof we elkaar vorige week nog gezien hebben..

De avond wordt wederom laat, maar dat maakt niet uit...

Kijk eens wat een grote krab. Lekker "klooien" bij de rockpools.

's Ochtends doen we het een en ander in het huis. Wat computer werk, wasje enz. enz.

s'Middags gaan we richting het strand. Kleine krabbetjes zoeken. Bren en ik zien veel overeenkomsten met de wateren van onze eigen Zeeland. De garnaaltjes, zeesterren, en kleinere visjes. Een wat apartere soort anemoon. Erg grappig om dat te zien. En natuurlijk op krabbetjes jacht... De jongens lopen met hun emmertje te zoeken en wij helpen mee en genieten van de zeelucht, de wind en de zon.. De dag vliegt alweer voorbij in een poep en een zucht. Waarom gaat de tijd toch zo snel....

Groepsfoto'tje. Lekker stel zo bij elkaar...

Weer een avondje babbelen en met onze kaart op de tafel om nog het een en ander uit te stippelen voor onze verdere reis....

En dan is het maandagmorgen. Gert moet naar zijn werk en we nemen van hem alvast afscheid.... Nu alweer. Tja we kunnen een paar dagen blijven , een week, een maand maar we moeten toch verder... Gert gaat en Annika word door Mieke naar school gebracht... Wij blijven met Milan achter en doen een spelletje.. Later hebben we een bakkie met Mieke en een sneetje brood voor de lunch. De gesprekken zijn ook nu weer aan de emotionele kant. Maar goed dat we er wel allemaal over en kunnen praten....

En dan komt ook het "vervelende" moment om van Milan en onze Mieke afscheid te nemen... die kleine gaat het liefst met ons mee en zwaait zijn moeder gedag. Haha, grappig zegt ze, want dat zou ie met niemand doen maar met jullie wel......ahum...... Nee we gaan met zijn tweetjes verder...

Het was erg gezellig, leuk en een emotionele ontmoeting. Eindelijk hebben we ze dan weer eens gezien en het liefst was ik daar gebleven.. Zulke lieve mensen!. Natuurlijk beloven we contact te houden.... En wie weet waar we elkaar de volgende keer zien........Hier of in NL. of wie weet waar....

Bedankt Mieke, Gert, Annika en Milan.....voor jullie lieve gastvrijheid... We hebben genoten...!!!!
Maar we missen jullie nu al!!

Varen naar Wellington

Daar staan we dan in rij acht. De rij van de campervans. De boot komt net vanuit Wellington hier naar toe, legt aan en wordt geleegd. Auto's, vrachtwagens, en treinen. Een kwartier later mogen wij erop rijden. De ferry ligt scheef. En net het moment dat wij contact maken met de boot, rijd er onder ons een treinstel door het onderste platform op, en de boot ligt gelijk de andere kant op scheef. Grappig maar ook een beetje een angstig gezicht. De boot is geladen, nog ruimte genoeg en we begeven ons naar het lounge dek. Een bakkie gaat er nu wel in.

De Interislander, onze ferry naar het Noordereiland.

De reis gaat beginnen. Door de Marlborough Sounds heen en dan via de Cook Strait naar het Noordereiland. Ruim drie uur duurt de tocht. Het kan er hier op open zee ook erg ruig aan toe gaan en deze ferry staat ook wel bekent om een van de ruigste tochten ter wereld.

Wij hebben "gelukkig" wat rustiger weer en de de rit loopt voorspoedig. Wellington komt al in zicht. Het is er wel zwaar bewolkt en het miezert een beetje. Hadden we dan toch op het Zuidereiland moeten bljven?

Nee hoor. Natuurlijk willen we het Noordereiland zien. En daar moeten we ook nog wat bezoekjes afleggen. Eerst maar Wellington. Het is de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Vernoemd naar de Hertog van Wellington. Met ongeveer 178.00 inwoners niet de grootste stad van Nieuw Zeeland. Met de "buitenwijken " c.q. Suburb’s meegerekend 364.000 inwoners...Het is wel de meest zuidelijkste hoofdstad van de wereld.

De grote financiële instellingen van Nieuw-Zeeland zijn verdeeld over Wellington en Auckland (dat tot 1865 de hoofdstad was), sommige instellingen hebben hoofdkantoren in beide steden. Wellington is Nieuw-Zeelands politieke hoofdstad. Het parlement en de hoofdkantoren van alle ministeries en departementen zijn er gehuisvest. Wellington wordt ook vaak omschreven als het culturele centrum van het land en is thuis aan onder andere een film - en theaterindustrie Het Te Papa (het museum van Nieuw-Zeeland) en ook hier weer Botanical gardens.




Het Maori ontvangsthuis in het Te Papa museum.

Na het zoeken van een "redelijke" camping gaan we terug met de stadsbus naar het centrum van de stad. Veel winkels en we zien ook gelijk het Parlement (oude en het nieuwe). De Beehive (?) , bijenkorf genaamd. Het gebouw waar zich de tweede kamer bevindt. Een apart geval, leuk voor een foto.

We wandelen verder langs de winkels en langs de kade van het haven gedeelte. Al gauw komt het Te Papa museum in zicht. Het voordeel hier is dat de meeste musea gewoon gratis zijn te bezoeken...

Binnen wacht ons een leuke tentoonstelling over het dierenrijk van Nieuw Zeeland. Daarbij ook nog eens een expositie van de grootste octopus die ooit levend gevangen is (in 2007). Het dier ligt in een tank op sterk water. Na de vangst heeft men het op ijs vervoerd en is het hier voor onderzoek naar toegebracht om het later, met alle "bevindingen" tentoon te stellen.

De inktvis is 4,5 meter lang en weegt 500 kilo. Zeer indrukwekkend !

De winkelstraat van Wellington, schoon, gezellig en lang.....

Een tentoonstelling over aardbevingen. Omdat Nieuw Zeeland er veel heeft is het een reden om er een expositie over te maken.

Dit land ligt op twee “aard”platen die langs elkaar schuiven. De Passific plate en the Australiën plate. Daardoor hebben ze hier natuurlijk veel bergen en Alpen gebieden, maar ook veel aardbevingen. Gemiddeld 15.000 per jaar waarvan men er zelf maar 150 voelt. De laatste was ter hoogte van de Miford Sounds, op 19 april dit jaar en 4.5 op de schaal van Rigter. Wij hebben er niets van gemerkt !!!

Er zijn twee soorten van Aardbevingen;

The Primary Rush; deze trekt aan de grond wat een rommelig geluid geeft en trillingen veroorzaakt.

The Secondary shake; deze golft het aardoppervlak op en neer (zoals de golven in het golfslagbad) .

Er staat ook een klein huis in de expositie waar men de trillingen nabootst van een aardbeving met de kracht van 6.5 op de schaal van Rigter. Best heftig om dat een keertje meegemaakt te hebben. En het liefst nooit meer in levende lijve.

Een ritje met de Cable Car naar de Botanical gardens....

We gaan verder door het museum en komen een leuke zaal tegen met een overzicht over de Maori mensen. De oorspronkelijke bewoners van dit land. Veel houtsnijwerk in de vorm van beelden, huizen, panelen en boten. Ook leren we wat de Maori's met het Jade "greenstone" deden en draaien er filmpjes met uitleg daarover.

Verderop in het museum is er een fotowand waar iedereen foto's vanuit een database maar ook foto's van je zelf (die je terplekke maakt) op de wand kunt zetten en mee kan "klooien". Wij zijn een tijdje aan het spelen en brengen al gauw zo'n vier uur door in het museum...

We gaan naar "huis" terug om te eten en te gaan slapen. Vanwege de vroege ferry waren we toch alweer zo'n 18 uur in touw...

Het cable car museum.

De volgende morgen terug naar de stad. Een ritje met de "Cable Car" staat op het programma. Deze trein die de berg opgetrokken word, brengt ons naar de Botanical gardens, wat hoger op de brug gelegen waar Wellington tegen aan gebouwd is. De oorspronkelijke kabel trein staat in een museum bovenop de berg. In het begin (1902) werkt het systeem dmv. stoommachines maar deze zijn in 1933 vervangen door elektrische machines. In 1978 is de hele baan vervangen door een Zwitsers ontwerp van nieuwe kabeltreinen wat er vandaag de dag nog steeds is. Knap staaltje werk, zeker in vroegere tijden.

Het museum aan de top van de baan is leuk om even te bekijken en vooral de oudere gerestaureerde treinwagens zijn mooi om te zien.

Wederom wandelen, maar nu door de Botanical gardens.

Mooie tuinen en ons bloemisten hart gaat weer eens sneller kloppen. Vooral wanneer we een van de eerste Narcissen hier in bloei zien staan. Mooie begonia planten in de kas en weer een geweldige rozentuin.

Ook nog eens een kruiden afdeling met daarbij de uitleg waarvoor de Maori's vroeger deze kruiden gebruikten...

We hebben voor onszelf een paar voorbeelden opgeschreven, bijv;

Platycodon (Balloonbloem); keel infectie, bronchitis en verkoudheden.

Liatrus spicata (gayfeather); nierziekten.

Aconitum (monninkskap); geeft een verdovende of pijnstillende werking.

Asclepia’s tuberosa; pleuris.

Hebe (struikveronica); sap van gekookte bladeren tegen dysenterie.

Lobelia; tegen de diaree, syfilis, voorzichtig in het gebruik !

Leuk om dat allemaal weer te weten en haal er je voordeel uit, zou ik zo zeggen.

Na een leuk bezoek aan de rozentuin en een heerlijke cappuccino in het tuin café gaat onze reis terug naar de cable car om de stad verder te ontdekken. Daar aangekomen komen we twee Nederlandse bekenden tegen die we op het zuidereiland ook al een paar keer zijn tegen gekomen. Bart en Ilse. In Motueka hadden we al lol, en nu is het gelijk weer lachen…

We praten over het Te Papa museum en wat we er allemaal gedaan en gezien hebben. Zij waren er ook al geweest maar hadden “Our Space” , een videowall waar je met foto’s op kunt knoeien nog niet gezien. Dus gaan we er met zijn viertjes nog eens een keertje naar toe. Foto’s maken en op het scherm zetten en vermenigvuldigen en inkleuren en noem maar op.

Zoals uit het nummer van de Nits; "A touch of Henry Moore".

Na een bakkie vervolgen we onze weg gezamenlijk naar “het cricket museum”. Ja, nu we er toch zijn moeten we er naartoe. Onze vriend Reinier speelt het tenslotte. Als we hem vertellen dat we er praktisch voor de deur gestaan hebben maar niet naar binnen zijn gegaan verklaard ie ons voor gek. Dus zo gezegd zo gedaan. Blijken we de eerste bezoekers van die dag te zijn (3 uur s’middags). Alle video’s en lichten worden gestart om ons rond te kunnen leiden. Als we eenmaal 20 minuten aan het rondneuzen zijn is er een stroomstoring en worden we op een “zachte” manier weer het museum uitgezet. Tja, zonder licht en video beelden is er geen zak aan. Maar……we zijn er geweest. En hebben voor Reinier maar gelijk het shirt van het Nieuw Zeelandse National team meegenomen.

De "videowall", our space in het Te Papa museum..

Om de dag af te sluiten gaan we met zijn viertjes nog een biertje drinken in een gezellige pub.

De dag zit erop en zo ook ons bezoek aan Wellington. Een mooie stad, leuk en vol aan “Art en Craft”. Prachtige tuinen en leuke winkels. Je zou zo niet vertellen dat dit nou de hoofdstad zou zijn. Ons laatste nachtje slapen hier en dan op weg naar boven langs de westkust…. Mieke en Gert Peter wonen een stukje verderop. Dit zijn onze “oude” buurtjes uit Zeist. Het wordt tijd dat we die eens gaan opzoeken. Eindelijk….!

Picton

Het word allemaal saai om het natuurlijk weer te zeggen; maar het was weer een prachtig mooie rit door de bergen om bij het plaatsje Picton te komen..
Allesreerst een heerlijk bakkie met een croissant in het plaatsje Motueka.
Later kregen we van de politie (!) ook nog een bakkie aangeboden bij een van de plaatsjes die we onderweg tegen zouden komen.
Dit omdat Marco voor een "alcholcontrole" moest "blazen" en schoon was, en daarom een bakkie aangeboden kreeg. (2 voor Bren ook een). Tja nieuwe aktie hier. Als jij voor langere tijd rijd wil men je bijna dwingen na 2 uur rijden een kwartier rust te nemen. Ja dat hebben ze hier ook al. en daarvoor kopjes koffie aanbieden... Goeie aktie hoor... Moesten ze in NL ook maar invoeren.


Picton, havendstadje en vertrekpunt van de grote Ferry's naar het Noorden...
Dus na een tweede stop kwamen we het gezellige havenstadje Picton binnen.
Mooie boulevard, terrasjes, leuke winkeltjes en een nette Top 10 camping.En.... een "hollandse" bakkerij. Met wederom heerlijk brood. Zelfgemaakte speculaas, tompoezen enz, enz,. Tja mijnheer de Bakker komt van origine uit Rotterdam, en heeft er hier ook de nodige foto's van in de winkel hangen.
De gezellige boulevard van Picton.
We doen het hier wat rustig aan. Een ochtendje de was doen, beetje internetten, doe foto boeken van onze ouders afmaken en versturen. Ja, even lekker rustig aan.
Beetje door het stadje heen wandelen, beetje zonnen en onze boeken uitlezen...
De meeste mensen komen alleen maar hier langs om de ferry te nemen naar het Noordereiland en laten de rest van de plaats voor wat het is. En dat is jammer want het plaatsje heeft meer te bieden en word een beetje onder gewaardeerd.

Zo klein het stadje is, zo groot is de jachthaven met handen vol geld aan boten....Net Farazze bij Hilde in Italie.....

Daarom hebben wij hier voor drie dagen geboekt. Op woensdag 21 april gaan we vroeg in de ochtend met de ferry mee naar Wellington op het Noordereiland. Half zes in de ochtend aanwezig zijn om de boot van half zeven te hebben.........weer een volgend avontuur...

Het Abal Tasman National Parc

Ja hoor. we zijn er... het Abal Tasman National parc.

Het plaatsje Motueka is onze uitvalsbasis. Een mooie camping met genoeg plaats, want het is hier al bijna uitgestorven zo aan het einde van het seizoen.

We gaan op pad om te zien wat er hier allemaal gedaan kan worden. het plaatsje is leuk, gezellig en heeft een geweldige "westerse" bakker. Super brood en heerlijke Croissants zoals we die in Nederland van onze bakker kenden.... Zo lekker we zouden hier wel willen blijven wonen, al is het alleen al voor de bakker.... Super. Maar ook hier kan het kouder worden en is de optie om hier lang te blijven zeker niet van toepassing...



Hier willen we wel gaan kayaken. Het Abal tasman NP is een beschermd water gebied. Veel bos (woud) en een prachtig water. Het park is geopend in 1942, 300 jaar nadat Abal Tasman voor het eerst Nieuw Zeeland gespot had.
Dus zo gezegd zo gedaan. We werden opgehaald rond een uurtje of 8 in de morgen door een jonge dame die voor deze dag onze gids zou zijn. Kim van Kempen is haar naam..... Zo als dat geen Nederlandse naam is.. En ja hoor, opa en oma kwamen uit Nederland. Een vierde persoon ging ook mee op de toer. Leuk, een meisje uit Rotterdam, alleen op reis. Carline is haar naam. Leuke meid en erg gezellig.
Vanuit het plaatsje Marahau werden we per watertaxi naar de baai van Anchorage gebracht. De kayaks van de taxi geladen en klaar gemaakt om te gebruiken. Een kleine briefing over het hoe en wat met een kayak. En daar gaan we. Twee 2 persoons kayaks. Peddelend over de baai. Op weg naar de andere zijde. De bedoeling om een beetje het gevoel van het kayakken onder de knie te krijgen...



Helemaal ingepakt en klaar voor de tocht.

Van de ene baai naar de andere ging de tocht. We kayakten over open zee. Een prachtige ervaring.... Na een uurtje werden onze armen al aardig lam en moesten we van techniek veranderen. Dat hielp ons al aardig om het volgende uur verder te peddelen. Op het strand van Magic Beach een heerlijke lunch genutigd en peddelden we de Falls rivier in. Een rivier die we gemakkelijk konden bereiken omdat het nog redelijk hoog water was...Een apart stukje natuur om doorheen te varen. Veel oerwoud en een aantal watervogels die we van dichtbij konden zien.

Peddelen over Torrent Bay richting Bark Bay...

Verder ging de tocht richting het Tonga eiland. een eilandje net voor de kust bij Onetahuti beach. Daar moesten we natuurlijk langs, vooral om de zeehonden kolonie van dichtbij te zien. En misschien dat ze nog wel bovenop je kano komen zitten, dat zou helemaal geweldig zijn... Helaas gebeurde dat niet maar konden we de zeehonden wederom weer van heel dichtbij aanschouwen...

Plaatje van onze boot....

En zo hadden we in 1 dag tijd een ruime 20 kilometer gepeddeld. Een hele prestatie voor een stelletje van die lui die "eigenlijk" nog nooit op open zee gekayaked hadden. Zeer leuke en leerzame en zportive dag. Voor geen goud willen missen...

We blijven nog een paar dagen in Motueka om wat van de omgeving te zien.

Een rots tussen Kaiteriteri en Marahau in de zee die Split Aplle rock heet. eigenlijk niets meer dan een gespleten rots die de vorm van een appel heeft...En zo nog wat van die kleine dingetjes die er in het park te ondekken zijn. Wel erg mooie omgeving met heel veel groen.......

De Waikoropupu springs, de zuiverste bronnen van de hele wereld.

Onze rocht gaat verder naar de Golden Bay. De meest zuidelijk baai van het Zuidereiland.

Daar hebben we de Pupu Springs bezocht. Bronnen die ergens ver uit de diepe grondlagen via de rotsplaten in een meer uitkomen en daar aan de opervlakte komen.... uit onderzoek is gebleken dat dit de meest zuiverste bronnen over de hele wereld zijn. Je mag er ook niet aan komen, in zwemmen of gaan vissen om dit water ook het zuiverste ter wereld te houden.

Je kijkt zo vanaf de oppervlakte naar de bodem en ziet zo alle vis en onderwater planten staan. Alsof er geen water is. En de kringen aan de oppevlakte waar de "meerdere" bronnen omhoog komen... Een prachtig gezicht...

Het "Farewell Spit", het meest noordelijke deel van het Zuidereiland..

na de springs moesten we natuurlijk het meest noordelijke punt van het Zuidereiland gaan bekijken. Het Farewell Spit. Zijn zandduinen die de Golden Bay (South pacific Ocean) met de Tasman zee scheiden.. Een flinke wandeltocht brengt ons op het punt waar we echt niet meer noordelijker kunnen. Dit hebben we ook weer bereikt. De baai levert ons s'avonds ook nog eens geweldige zonsondergangen op. Allemaal mooie fotomomenten.

Een week is niets en weer zo voorbij. Een sportive week en heel veel van het bovenste puntje van dit eiland gezien... onze tocht gaat terug via Nelson, op naar Picton. Dit is de plaats waar onze ferry naar het Noordereiland vandaan vertrekt...... Picton here we come........

Kaikoura, een Whale vanuit de lucht !!!

Met onze lichamen nog nat van de massage olie gaan we verder richting de oostkust.
Het plaatsje Kaikoura zal onze volgende stop worden... een stop langs het water, ja weer het water, het altijd aantrekkende water.
Met natuurlijk weer de seals, maar ook dolfijnen en we hopen op een ontmoeting met een "Sperm Whale", een van de walvissoorten van de potvisfamilie. Maar daar over later wat meer info..
Eerst maar weer eens zo'n indrukwekkende tocht maken, door de bergen, langs rivieren en wederom van die fantastische vergezichten.
In kaikoura aangekomen direct naar de informatie winkel gereden en een heel leuk gesprek gehad met een van de dames van de balie. Ze toonde ons een plattegrond van "het dorp" en de gelegenheden voor wandelingen, zeehonden enz, enz.
Eerst maar eens op zoek naar de camping hier. Daar een geweldige plek toegewezen gekregen en dan maar eens te voet het centrum verkennen.
Een lief plaatsje wat zeker toeristisch is, en heel veel warmte en gezelligheid uitstraalt. Aardige mensen en leuke winkeltjes en genoeg gelegenheden voor een cappucino en een hot chocolat...


Uitzicht over de Kaikoura baai tijdens onze strandwandeling, prachtige zee met de bergen in je achtertuin. Geweldig toch.
Onze volgende dag maken we een wandeltocht over de punt van het schiereiland. Een tocht die ons langs de zeehonden kolonie brengt. Wederom kunnen we ze van heel dichtbij bekijken en van die prachtige plaatsjes schieten. Verder door naar boven klauteren en over de kliffen kijken we naar de baai en de zee. Verderop een nog grotere zeehondenkolonie, met in de "rockpools" de kleine zeehonden die het duiken en het zwemmen aan het oefenen zijn. Een heel lief gezicht om het te zien. Verder wandelen en wandelen en wandelen... Maar geen walvissen te zien vanaf de rotsen. terwijl ze er hier toch het hele jaar door zijn.. omdat ze de ene helft van het jaar richting Antartica migreren en dan hier langs komen en de andere helft van het jaar de tocht weer de andere kant op maken en weer langs dit deel van Nieuw Zeeland komen....

We vergapen ons in ieder geval weer aan de zeehonden.....poepie he?

Aan de andere zijde van het schiereiland heerst een serene rust. Een paar huizen is alles wat er is. Een mooie omgeving en we blijven er even staan om van het moment te genieten. De tocht gaat verder door weer wat bosrijker gebied en zo'n 41/2 uur later staan we weer bij onze camping. Lekker tochtje hoor... we besluiten ook nog even langs de info te gaan om nog wat meer over het Whale spotten te horen te krijgen. Prijzen en nog eens prijzen. Niet goedkoop maar wat wil je dan he? De wonderen van de natuur zijn er om uit te buiten , dus zo ook dit spectakel. En dan te bedenken dat dit stadje is opgericht door de walvis jagers en dat nu die zelfde gejaagde walvis een trekpleister moet zijn om het geld in het laadje te brengen. Beetje sarcastisch....?!

Maar goed. we overwegen om maar wel ons geld er aan te spanderen om de "one in a lifetime experience" met de walvis mee te maken... Maar zo'n drie en een half uur op een boot trekt ons toch wat minder en er blijkt voor een luttele 50$ meer een helicopter klaar te staan die je boven de walvis brengt...
Die boeken we dus maar voor de volgende dag. En nou maar hopen dat het goed weer word morgen. (Wel moeten we wachten op nog een derde gek die met ons mee wil in de helicopter)

Leuk he? al dat jonge spul. Moeders mag de fles geven....!

Maar eerst gaan we die dag langs bij een schapen herder die er een dagelijkse show van maakt om de al oude kunst van "het Schapenscheren" demonstreert. Een klein "verlaat" lam staat voor aan het hek en omdat we er wat te vroeg zijn mogen we het de fles geven... Geweldig...

De voorstelling begint. Allereerst met een grote ram die Ramman genoemd wordt. Hij mag even showen hoe groot dit type schapen wel kan worden. Een prachtig beest van het geslacht Drysdale. een van de schapen soorten die hier gefokt worden. Een ander geslacht waar de allerbeste wol van de hele wereld van komt zijn de Merino schapen. Er wordt hier in Nieuw Zeeland dan ook veel kleding verkocht geweven van de Merino wol samen met Possum vacht. Dus kleding van Possum-Merino wol. Deze wol is heel erg zacht en blijft heel lang mooi. (zegt men) Maar deze schapenfarm heeft het geslacht Drysdale....

Nu komt er een schaap van 1 jaar oud het "podium" op. Het zal voor de allereerste keer in haar leven geschoren worden. Beginnend bij de voorpoten en dan door via de buik naar achter. Het lijkt zo eenvoudig. Erg leuk om te zien hoe het in zijn werk gaat. en we hebben mazzel. Net nadat het schaap geschoren was komt er nog een viertal mensen binnen (te laat) die ook voor het scheren komen. Dus wordt er nog een schaap naar voren gehaalt en begint de gehele uitleg weer van voren af aan. Dubbele voorstelling voor 1 prijs...

Daarna legt de "herder"nog het een en ander uit over de verschillende schapenrassen die je hier op de eilanden tegen kunt komen. Ook daarbij met voorbeelden van stukjes schapen wol om verschillen aan te duiden. Leerzame middag die al weer veel te snel om is gegaan...

Het scheren van het schaap. "koud" kunstje...

En dan maar op naar de helicopter.. Om te vliegen hadden we nog een derde persoon nodig om de kosten te dekken.... gelukkig was er daar onze engelse familie weer. Dawn, Shawn, Ethan en Erin.... Dawn had met haar dochter de erbarmelijke boottocht al eerder gemaakt om een walvis te zien. en na hun verhalen hadden pa en zoon ook geen zin meer om te gaan.. Maar toen wij ze belden om te zeggen dat we met een helicopter de walvissen wilde spotten, draaide pa en zoon als twee bladen aan een boom om en wilde toch ook wel mee.... Zo hadden we niet 1 maar 2 helicopters vol.....dus het avontuur kon die middag nog beginnen...

Een kleine briefing vooraf. Even op de weegschaal en klaar om in te stappen....SPANNEND hoor. Zeker omdat we geen van allen ooit in een helicopter gezeten hedden, laat staan gevlogen....haha.

Echt waar..... daar ligt onze Spermwhale van 17 meter lang..... GEWELDIG !!!!!!!

Een andere verzamel naam voor de Spermwhale is ook wel die van de potvissen. Het grootste levende getande dier. Echter deze soort is ook degene met de grootste hersenen...
Zijn naam komt van een wasachtige melkwitte substantie genaamd Spermaceet, gevonden in het hoofd van de walvis. Dit gelijkend op sperma heeft deze walvis zo zijn naam gegeven.
Potvis komt van het Franse woord tand. Ze leven van inktvis achtige en vissen..

Een stier kan opgroeien tot zo'n 21 meter waarbij de kop eenderde van het lichaam is. Ze duiken tot een diepte van zo'n 3 kilometer waarbij het dan ook gelijk het diepst duikende zoogdier is.

De vrouwtjes bevallen om de drie tot zes jaar. Potvissen kunnen dan ook wel tot 70 jaar oud worden.... gelukkig zijn ze nu wat "beschermder" om die leeftijd te halen maar er zijn nog steeds genoeg gevaren.....

De walvis blijft gewoonlijk zo'n 10 minuten boven om daarna weer voor twee uurtjes onder te gaan... We hadden geluk...

De helicopter stijgt op en de zenuwen gieren door onze kelen.... Ja van allemaal..(blijkt achteraf).

We kunnen met elkaar praten via de headsets. De piloot legt ons het een en ander uit over de walvissen en de andere dingen die we vanuit de lucht zien. Een gigantische donkere vlek in het water. Dat is nou een grote vlek krill. En later zien we nog veel meer van die vlekken...Genoeg voedsel dus.

We vliegen direct naar de andere kant van de baai. De mobile radio van de boten op het water geven aan waar er nu een walvis boven is gekomen. En ja hoor. Gaat het dan nu toch eindelijk een keer gebeuren... we zien de walvis al vanuit de verte........water spuitend en drijvend als een duikboot aan de oppervlakte... Wat een kippevel moment. Geweldig gewoon. We juigen alle vier van de spanning. Weer een geluksmoment.

Bren en ik kijken elkaar lachend aan... Deze hebben we toch maar weer effe in onze zak zitten en nemen ze ons nooit meer af. We schieten veel foto's die later ook weer voor het grootste gedeelte gewist kunnen worden... Het helicopter toestel is klein en schut toch behoorlijk om een redelijk stabiele foto te maken..... Nou ja, dan maar geen foto, WIJ hebben er een gezien... en wat voor een. een mannetje van 17 meter lang... Beestachtig mooi. Wat een wonder toch van moeder natuur....

Yes, we hebben er eentje gezien.. De zenuwen er af en nu maar genieten van het moment..!!!!

Omdat we zo vroeg in onze vlucht de walvis al gezien hebben doet onze piloot nadat de walvis weer onder is gedoken nog een beetje slagroom op de taart door nog maar even een site seeing te geven aan de andere kant van het schiereiland... Over de bergen, rivieren en watervallen... we leven even in een waas... een droom.....een film. Te gek om dat allemaal vanaf boven te zien.

Na 30 minuten is de pret over en staan we weer met beide benen op de grond. Nog even een foto'tje bij het toestel en dan is het nu wel tijd voor een bakkie, vinden jullie ook niet.?!

Prachtig gezicht op het schiereiland, daar waar we de vorige dag nog onze wandeltocht gemaakt hadden....

Zegt genoeg, niet waar????

Weer met de beide benen op de grond!!!

De volgende dag gaan we weer verder, nu richting Blenheim en Motueka voor het Abal Tasman National Park.

Maar op de weg zien we een kleine walk, die ons naar een waterval brengt....

Langs de kust zagen we al weer van die zeehonden liggen en nu boven aan gekomen blijkt de waterval een poel te zijn van zoet water die van voor tot achter gevult is met baby seals....

Die daar vrolijk aan het spartelen zijn. Om de kunstjes van het zwemmen onder de knie te krijgen voordat ze de grote zee in gaaan.

We kijken wederom onze ogen uit. Onze oren kunnen het baby gekrijs nauwelijks aan. Maar we kunnen hier wel een hele dag blijven zitten. Ze komen steeds dichterbij. Wie kijkt er nou naar wie en wat zijn die beesten nieuwsgierig zeg.....Na een uurtje doorbreken we dan toch maar weer ons geluksmoment en stappen we dan toch maar op. We zouden hier wel voor eeuwig willen blijven.......Jammer maar op naar het volgende avontuur... Is dit allemaal nog te overbluffen?

De poel met seals.... schatjes toch????

Verwennen in de Hanmer Springs

Als je zo'n lange tijd op reis bent, wil je natuurlijk ook wel eens een keertje verwend worden... En dan bedoel ik niet dat wat je samen "intiem" doet, maar eens lekker gemasseerd en gescrubt worden... En nou is daar in Nieuw Zeeland natuurlijk ook een plekkie voor. Wij gaan op naar de Hanmer Springs.
Natuurlijke thermaal en sulfaat baden. Ja sulfaat, van die naar rottende eieren stinkende baden. Maar wel lekker.!!!
Vanuit Greymouth vervolgen wij onze weg terug richting de oostkust. We zijn al redelijk over de helft van het zuider eiland op weg richting de noord (boven) kant van het eiland, maar gaan pas naar boven als we in ieder geval de springs hebben gezien en gevoelt.

Onderweg naar de springs komen we door een dal wat dicht zit vanwege de laaghangende wolken.
Het plaatsje Hanmar is dus vooral bekent door zijn warmwaterbron. Het "gat" zelf heeft niet meer dan zo'n 750 inwoners, die zich vooral met het toerisme bezig houden. Veel hotels, B&B's en vakantiehuizen die te huur staan. Wat winkeltjes met de bekende toeristische meuk en de sportievere bezigheden. Denk aan wandel, hike en mountainbike gelegenheden. Het plaatsje ligt tussen de Nieuw Zeelandse alpen. Redelijk beschut in een dal en is omgeven door gigantische bergen waar veel gemountainbiked word. Hier kwamen we ook weer onze gezellige Engelse familie tegen die we al meerdere keren het pad gekruist hebben. Vooral vader en zoon lief zijn verwent mountainbikers en deze twee hebben dus daar ook alleen maar op de fiets gezeten...

Om bij de Springs te komen moesten we door het plaatsje Reefton heen, met typische "ouderwetse" winkeltjes met heerlijke cappucino en warme chocolademelk, hihihi....

Maar wij zijn meer van het hiken. Ook daar is genoeg van te doen. Er liggen tientallen routes klaar bij de plaatselijke informatie dames...

Mount Isobel en Conical hill, staan op ons lijstje. Twee redelijk pittige beklimmingen die onze kuitspieren weer eens lekker geplaagt hebben.. Conditie hebben we nog wel hoor.

En om de spierpijn wat te verzachten maken we gebruik van de natuurlijke warm water bronnen.

De veel belovende folder...!

De folder belooft ons 9 thermaal baden, 3 sulfaat baden, 25 meter verwarmd chloor bad en een familie bad met glijbanen... Nou die laatste laten we gelijk links liggen, te veel herrie...

Nee, wij beginnen rustig in een bad wat 36 graden is. Een beetje naar rotte ei ruikt, maar wel erg ontspannend is. Zeker voor de kuitjes...

Gevolgd door een bad wat 38 graden is, dan een van 39 graden en als klap op de vuurpijl een sulfaat bad van 42 graden... Heeeerlijjjjjk....Je moet gewoon door je mond in ademen, dan ruik je er niets van.

Het entree bord met de benodigde kuren erop vermeld.

Na een bezoek aan de springs was het ons wel duidelijk dat de natuurlijke warmwaterbronnen redelijk gecommercialiseerd zijn. Wat inhoud dat de folder niet alles beloofd wat er op de plaatsjes staat. Zo zie je foto's met 1 of 5 mensen in een bad en niet de baden waar wij in lagen samen met een 25 andere gasten. Ten tweede zijn de baden wel heel erg "zwembad-badenachtig" gemaakt, wat een beetje het natuurlijke sfeertje er vanaf haalt. Maar toch wel lekker en ontspannend om het te doen. Dus besluiten we de volgende dag nog maar een keertje terug te gaan.

Commerfcieel, dus naast de baden is er ook een gelegenheid om een kuur te ondergaan. Na wat geblader in de "kurengids" kiezen we samen voor de Cocoa relaxing kuur.

Dat betekent een honing / suiker scrub waarna je geheel in de chocolade gesmeerd wordt. Ingewikkeld in folie en laat de chocolade maar warm worden... Deze gaat dan ook nog eens bubbels maken.... Je weeeeeet niet wat je voelt. Geweldig.....
Na een warme douche krijg je nog eens een heerlijke massage met hun eigen merk Alpine Aqua Bodybutter.

Na eeen uurtje staan we "gerelaxed" weer buiten. Heerlijke verwennerij. Moet ook een keertje kunnen niet waar?.

Commercieel of niet, wij hebben er in ieder geval van genoten en zijn er weer klaar voor om onze reis verder te gaan vervolgen.....

Hokitika, ja u leest het goed !!!

We vervolgen onze weg vanuit Te Anau naar Hokitika. Ja voor ons zijn die plaatsnamen ook iedere keer weer een struikelblok. Maar we komen er wel. Soms zeggen we het verkeerd maar men weet altijd wat we bedoelen en dat is toch wat we willen, niet waar ?!.

Wederom rijden we een indrukwekkende weg. Veel bochten (meer dan in heel Australie), van hoog naar laag en weer naar boven... Net een achtbaan. Het is de bedoeling om bij Queenstown te komen.. Makkie. Want rond het middaguur zijn we er al. Een hele drukke stad. Veel toeristen van zeer jonge leeftijd en heel veel backpackers, een echte jongeren/ juppy stad. Zo erg bevolkt dat we het er nog geen half uur uit houden en besluiten om maar lekker door te rijden...
Net buiten Queenstown komen we een site tegen waar een business is die de "allereerste" bungeejump zaak is van de hele wereld... We stoppen om er even te gaan kijken. Inderdaad is dit de "winkel" die als allereerste het bungeejumpen geintroduceerd heeft. Een hele stellage over de kliffen heen gebouwd. Een rivier er onderdoor en rijen, nee echt rijen met "jongelui" die er van hun allerlaatste geld een jump maken... Een slordige $ 190,- om in 2 a 3 seconden naar beneden te vallen. Even sta ik te twijfelen om het toch ook maar te gaan doen. Als het moet, dan maar hier op deze historische plek. Maar nee, we kunnen het geld beter gebruiken en misschien wel voor iets waar we veel langer plezier van hebben.. We kijken het tafreel nog even af en stappen dan in om verder te rijden...


Een van de mooie vergezichten van het Lake Wanaka.
Weer mooie vergezichten en weinig tegenliggers. Het plaatsje Haast staat op de borden en we besluiten om daar onze overnachting te houden op het Haast "beach resort". Nou als we ons tijden deze reis ergens moederziel alleen gevoeld hebben en van God en iedereen verlaten, dan is het in Haast wel.... Dit is echt het einde van de wereld. Geen ene kl...... te doen daar. En dan het "Beach", moesten we ook nog zoeken. Het koste ons een half uur lopen om op het strand te komen. Lekker beach resort. Het gat zelf heeft drie huizen en een tankstation en dat is het. En dan ook nog eens een stroomstoring, zodat de hele camping in het donker in de campkeuken zat. En koken in die keuken is ook electrisch, dus dat doen we dan maar op ons "eigen" gas in de camper. Want dat doet het lekker wel.!. De volgende ochtend laten we dit hemelse paradijs dan ook al weer snel achter ons om verder te rijden naar de Fox Glacier gletsjer.

Het "Knights point", 1700 km.westelijk naar Tasmanie en naar het zuiden is Antarctica het eerst wat je tegen komt.

Er zijn twee grote gletjers in Nieuw zeeland op het Zuidereiland. De Fox Glacier en de Franz Josef gletsjers. Vlak bij elkaar, en op beide worden toers gedaan om ze te beklimmen. Voordat we er aan komen, rijden we een heel stuk langs de westkust. We passeren het "Knights point". Een rotspartij in de zee. Er staan ook wat borden met uitleg over deze rotsen, en daarbij ook vermeld dat het in het westen gelegen Tasmanie zo'n 1700. km. verder is en als je hier vandaan naar het zuidwesten zou gaan Antarctica het eerste vaste land zal zijn wat je tegen zult komen...

Er komt nu een bus met toeristen aan dus wij stappen in en crossen gauw verder...

Bruce Bay, waar men met al het drijfhout en andere "zooi" de kust opsiert, en waar veel mensen hun naam op een steen achterlaten.

Verder langs de kust langs het plaatsje Bruce Bay. op het strand en langs de rand daarvan staan allerlei "kunstwerken" gemaakt van al het drijfhout en andere troep die aanspoelt op dit strand. Niets mag daarvan van het strand gehaalt worden en moet daar blijven, dus maken ze er hier kunstwerken van die wel een grappig gezicht zijn, zo bij elkaar. Daarnaast liggen er ook heel veel platte ovale stenen - kiezels, waar voorbijgangers hun naam op schrijven en die dan bij die kunstwerken neer leggen. Een heel bont geheel.

Verder en verder gaat de tocht. we zien de witte toppen al in de verte aankomen. IJstoppen wel te verstaan. En rijden zo het plaatsje Fox Glacier binnen. Daar waar het centrum is van de tours de bergen in. Gletsjer wandeltochten, maar ook ijsklimmen, helicopter vluchten naar de gletsjer, enz, enz,. Je kan het zo gek niet bedenken of het kan daar. De prijzen zijn er ook naar. Een kopje cappucino is er gemiddeld een dollar of twee duurder, om nog maar te zwijgen van de camper plek op de camping.

Wij wandelen wel naar de gletsjer en kijken onze ogen uit, maar gaan er geen geld voor betalen om er op te mogen..... dus rijden we weer verder...

Op de camping van Haast spraken we met een dame die op het Noordereiland woont en ons vertelde dat we hier langs de kust zeker het plaatsje Hokitika niet voor bij mochten gaan.

Dus na onze gletsjer ervaring kwam Hokitika inzicht en besloten we om daar maar een nachtje te blijven om wat van dit gezellige plaatsje te genieten...

In de verte doemt de "Fox Glacier" gletsjer al op.

Hokita wordt ook wel de stad van het "GreenStone" genoemd. Greenstone, of Jade of Pounamu is het gesteente wat hier in Nieuw Zeeland gevonden wordt in rivieren die het vanuit de bergen mee neemt naar beneden. De meeste van die rivieren zijn dan ook in handen van een Maori volk of een vermogende zakenman die dat stuk gekocht of gepacht heeft. Je kan er dus als toerist niet zomaar even gaan struinen om wat van die stenen te zoeken. Vindt je er wel een, dan moet ie te dragen zijn, anders mag je em niet meenemen. En vaak zijn het aan de buitenzijde ruwe stenen en moeten ze eerst gepoleist worden. Toch zit er veel handel in. Er worden voornamelijk figuren uit geslepen die te maken hebben met de Maori's. Een vorm van een vishaak, de Hei Matau in het Maori, die vooral voorspoed en gezondheid moet brengen, positieve energie en moet zorgen voor een veilige tocht over water. Een vorm van een gedaante met de staart van een vis, het lijf van een man en de kop van een vogel. De Manaia. Deze vorm brengt de lucht het water en de aarde samen in balans en zorgt ervoor dat je sterkt bent.

En zo zijn er nog vele vormen die allemaal uit Jade geslepen worden in afbeeldingen uit de Maori geschiedenis.

De handel is zo groot dat het spul veel geexporteerd wordt en er alleen al in Hokitika 75 % van de winkels het Green Stone verkoopt. De toeristen zijn er wild van.

Even een lunch op een bankie bij een van de mooie meren.

Bij de GreenStone factory krijgen we een rondleiding. Een dame verteld ons de legende van het greenstone. Hoe het ontgonnen word en wat er allemaal mee gedaan word voordat het in de winkel ligt. We krijgen de zagerij te zien, waar ze de stenen in plakken zagen. En waar men er de defenitieve vormen uit slijpt en het bewerkt tot het eindproduct. Een leuke rondleiding en we zijn er nu ook een stuk wijzer van geworden. En begrijpen nu ook wel waar de tekens vandaan komen en wat ze daadwerkelijk uitbeelden.

Drijfhout op Hokitika beach.

Tegen het einde van de middag maken we nog maar weer eens een strandwandeling en verbazen ons hier ook over de hoeveelheid " zooi" die er op het strand ligt. Ook allemaal drijfhout en andere artikelen die aanspoelen... In de winkel verkochten we wel eens mooie schalen van hout en stronken drijfhout en zo ook hier lagen er op het strand mooie stukken waar een bloemist best eens wat van zou kunnen maken...Het bloed kruip nog steeds waar het niet gaan kan, toch? In ieder geval het artiestieke gedeelte dan...

Bren heeft er zelfs een mooie loungestoel gevonden.....

En zo gaan er weer een paar dagen voorbij, met wandelen, kijken, wandelen en cappucino's natuurlijk. Leerzame momenten, over de Maori's en de Green Stone handel van dit land.

Hokitika, de "stad" van het "Greenstone - Jade - of Pounamu".

Dit beeld staat voor de deur van de Green Stone factory waar we de rondleiding gehad hebben over dit gesteente en het figuur voor de deur beeld de Manaia uit. De vorm met het hoofd van de vogel, lijf van de man en staart van de vis...De lucht, aarde en zee en de balans tussen deze samen en beschermt de drager tegen het kwaad....

Vanuit Hokitika is het maar een korte weg naar de "Pancake rocks". De rotsen die als het ware gevormd zijn door pannekoekjes op elkaar stapeld. Allemaal plakken gesteente. Een grappig geheel om het zo te zien. Een beetje de 12 apostelen van Nieuw Zeeland. Een mooie wandelroute voert ons langs de kust en de rotspartijen. Hoe het allemaal zo geworden is kan niemand ons vertellen maar een mooi gezicht is het wel.

De "Pancake Rocks". Plakken gesteente als pannekoekies op elkaar gestapeld.

En na dit natuurkundige verschijnsel gaan we weeeeeeer verder. Op naar Greymouth om van daar uit het binnenland weer in te gaan richting het oosten, naar de Hamner Springs....

Te Anau and the Milford Sounds

Hehehehehehehehehehheheheheheheeeeee, ja ja ja ja ja ja ja we hebben weer contact. Het heeft even geduurd maar het is ons dan toch weer gelukt. We hebben in dit land (waar toch bepaalde dingen nou eenmaal 50 jaar achterlopen) weer contact met het internet. Dat stelt ons in de gelegenheid om ons blog maar eens bij te werken, want we lopen een hele week achter...



Inmiddels is onze huur bus alweer gemaakt. Toen wij in Te Anau aan kwamen, hebben we een Top 10 camping gezocht en werden we aller vriendelijkst geholpen door de balie dames.. Deze konden een tocht naar de Milford Sounds voor ons regelen en tegelijker tijd een afspraak regelen voor de garage.. Twee vliegen in een klap dus.
Zo gezegd zo gedaan en de volgende ochtend in de bus de lange weg naar de Sounds....
Onze chauffeur Bruce vertelde de hele weg over de bergen en hun namen. Onstaan door al het water wat er door de jaren doorheen gestroomd heeft, en de wind die er langs waait.Dit deel is trouwens een deel van "het Alpen gebied" van Nieuw Zeeland. Dat betekent dat het niet ontstaan is door vulkanische activiteiten, maar door een breuk van verschillende aardkorsten (platen) die over elkaar geschoven zijn en zo de bergen gevormd hebben met daarbij de fjorden. Zegt Bruce ; en wie heeft het nu over het opwarmen van de aarde, als je ziet hoeveel water er vroeger wel niet gestaan moet hebben... Nou als we nu al klagen over die 2 cm. wacht het dan maar af. Als je de Sounds ziet, weet je hoe hoog het water gestaan heeft.

Het trouwens een hele indrukwekkende weg die er naar toe gaat. Men raad het dan ook af om het zelf te rijden maar om je te laten rijden. Al die indrukken die je onderweg meekrijgt zie je niet als je zelf achter het stuur zit. Om nog maar te zwijgen over het aantal ongevallen die er op deze weg regelmatig voorkomen..





Een van de vergezichten die we onderweg te zien krijgen. "We zijn bijna in de wolken".

Milford Sounds heeft zijn naam te danken aan Milford Haven in Wales, Engeland. Maori naam voor de Milford Sounds is Piopiotahi. Met zijn 16 kilometer lang is het een van de bekendste fjorden van Nieuw Zeeland. Met dieptes varierend tussen de 100 en de 450 meter. En pieken van de rotsen tot aan de 1200 meter.
De hoogste piek in de Milford Sound is de berg de Mitre Peak met een hoogte van zo'n 1692 meter.

Bij de Sounds aangekomen ligt er een hele grote catamaran boot om ons naar het fjorden gebied te varen. Een heerlijk dinerbuffet, met het uitzicht over het water, bergen, water, bergen, en weer water. En hier is er de kapitein die in zijn verhalen het nog maar weer opnieuw verteld over hetgeen Bruce ons de hele weg er naar toe al verteld heeft. We luisteren maar met een half oor. Ten eerste al omdat we aan het eten zijn en omdat we het meeste toch al gehoord hebben.

Als we eenmaal klaar zijn met eten gaan we op het bovendek staan en kijken onze ogen uit. Deze gigantische watervlakte, met zijn hoge kliffen. En de ene na de andere waterval komt te voorschijn. Het heeft hier twee weken ervoor gigantisch geregent, dus qwa watervallen mogen we niet klagen....


Onze wandeltocht naar The Chasm waterval, door een mooi bos met bergen van vergezichten.

De tocht met de cruise duurt zo'n kleine 2 uur. We varen naar het einde van de Milford Sounds en een klein stukje de Tasman zee op. Maar omdat het daarop wat ruiger is draait de boot en varen we terug naar de ingang van de fjorden. En vanaf deze kant zie je de Milford Sounds niet. Het lijkt zo langs de kust maar een gewone baai, die niet zo groot is. Geen wonder dat de Sounds pas veel later ondekt zijn. Niet door captain Cook. Die was hier "gewoon" voorbij gevaren.

Als we de "baai" weer invaren zie je eigenlijk pas hoe groot het allemaal is. Twee jaar geleden heeft het cruiseschip de Queen Elisabeth 2 hier voor de deur gelegen.. Zelfs dat grote schip zag er hier in de Sounds maar erg klein uit. Als een speelgoedbootje..

Er komen hier trouwens niet van die grote schepen binnen omdat ze draai niet kunnen maken om weer naar open zee te komen. Lekker rustig. We treffen het trouwens met de dag. Het is erg zonnig en we staan te bakken op het dek. Gelukkig maar want dit deel van Nieuw Zeeland is het natste van het hele land. Er kan hier in 180 dagen zo'n 6800 tot 7000 mm. regenwater naar beneden komen. En als de toppen van de bergen vol met sneeuw liggen en in het voorjaar gaan smelten, kunnen er hele grote waterstromen naar beneden komen. De weg hier naartoe wordt dan ook regelmatig afgesloten voor verkeer.

De ingang van de Milford Sounds, nu zie je pas hoe klein we eigenlijk zijn...
We varen langs een grote waterval en de schipper stuurt de boot recht de waterval in.. De hele voorkant van de boot wordt zeiknat, en de mensen die er voorop staan ook.. Lekker hoor. Verder op in de tour bezoeken we ook nog het onderwater observatorium. Een onderzoekscentrum zo'n 15 meter onder water. Via een wenteltrap kom je onder in een lange buis die voorzien is van glas. Je kan zo 360 graden in de ronte kijken. Leuk, maar dat hebben we eigenlijk allemaal al eens gezien. Voor ons is het dan ook niets nieuws, maar voor de andere mensen is het wel een leuke ervaring...

Ons "cruiseschip" voor die dag.... The Lady of the Sounds...

En zo gaat de dag snel. De rit terug begint al weer.Bruce verteld allemaal grappen onderweg, en nog over het een en ander van wat we onderweg te zien krijgen..

Een hele leerzame en indrukwekkende dag. We hebben ontzettend veel gezien. Leuke mensen ontmoet en een mooi stukje van Nieuw Zeeland mogen ontdekken....

Gelukkig is onze auto ook weer klaar. De accu's vernieuwd en het hele electrische cirquit is nagekeken... Wij zijn er weer klaar voor.. Het was leuk in Te Anau, maar we gaan er maar weer eens vandoor.... Op naar Queenstown en naar de gletsjers van het Zuidereiland....

Bergen, water, bergen en weer water, gigantische fjorden....The Milford Sounds...