Genadeloos !!!

Afgelopen vrijdag hebben we voor het eerst twee duikjes gemaakt op het rif van Fiji.

De eerste gedachte die we allebei hadden was; het lijkt wel of we op Bonaire liggen.

Echter de hoeveelheid koralen is hier nog meer en wonderschoon. Niet te veel kleur, maar wel heel veel diverse soorten en formaten.Dat en een goed aanbod voor twee nieuwe duiken (prijstechnisch gesproken) deed ons besluiten wederom met deze duikschool mee te gaan. Diving Safaris Fiji.

Een PADI duikschool. Eigenaar, een Coursedirector Maurice genaamd en zijn vrouw de staf instructor Kelly. Verders kunnen ze gebruik maken van verschillende divemasters die in de buurt wonen, maar omdat het hier nu laag seizoen is en Bren en ik de enige duikers op dit moment zijn, doen ze het met zijn tweetjes.

De eerste twee duiken hebben we samen met Kelly gemaakt en waren heerlijk relaxed.

Vandaag zouden we twee andere stekken van het stuk rif gaan verkennen. Het stuk waar alleen deze duikschool mag duiken. Hier op dit deel van Fiji zijn niet heel veel duikscholen en zijn de duikpercelen goed verdeeld. Reden voor ons om weer mee te gaan. Weer worden we opgepikt met het busje terwijl Maurice de boot naar het andere eind van het duikperceel vaart. We ontmoeten elkaar daar op het strand, laden de boot in en gaan voor een klein tochtje van 10 minuten naar de duikstek. Er zijn redelijke golven die op het buitenste rif slaan, maar niet groter dan de keer ervoor. We krijgen een kleine briefing, uitleg over de duikstek en maken ons klaar om de rol achterwaarts te maken. Maurice brengt ons richting het rif en we krijgen het sein om van de boot te rollen…



De zee voor de deur, met de lagune en daarachter de glooven die stukslaan op het rif.

Het gebeurt allemaal zo SNEL.! We rollen achterover, komen weer boven en een hele grote golf slaat op ons neer. De boot verplaatst, de motor slaat uit. Maurice probeert het apparaat weer aan de praat te krijgen en ik kijk of ik Bren en Kelly zie. Nummer twee krijg ik in zicht, maar geen Bren…….hartslag in de keel, roep haar naam en golf nummer twee slaat over ons allen heen. Motor nog steeds uit en Maurice drijft met zijn boot richting het rif. Wij drijven inmiddels ook op het rif af en ik voel het gesteente al onder mijn voeten schuiven….

Gelukkig, daar is Bren. Ze roept iets van bloed en een snee. Shit! Als dat maar goed gaat…..

We zwemmen naar elkaar toe maar worden bruut verstoort door golf nummer drie. En weg is mijn masker. Golven van een twee, tot twee en een halve meter… Snel de ademautomaat in voor de volgende genadeloze golf. Maurice inmiddels uit de boot, die gelukkig nog niet onderste boven ligt, maar nog steeds over het rif heen banjert.

Na heel wat hoge golven over ons heen gekregen te hebben komen we alle drie over het rif heen, in de voorste lagune. Daar waar de golven relatief klein zijn en we mekaar vragen hoe het ervoor staat. Bren met een flinke jaap op de bovenkant van haar hand. Kelly heeft schaafwonden, maar voor de rest gaat het ons alle redelijk af. De schrik zit er goed in. We zijn het anker kwijt. Achteraf blijkt dat moment wij van de boot afrolde en de eerste grote golf vat op ons kreeg het anker gelanceerd is. De lucht in en naast de boot het water in. Rakelings langs Bren, die daar haar hand aan open gehaald heeft. We mogen alle van geluk spreken dat de boot niet over ons heen gewalst is of nog erger; omgeslagen.

Laag water. Het rif komt naar de oppervlakte.

Ik help Bren en Kelly terug in de boot. Maurice druk bezig om 1 van de 2 motoren weer aan de praat te krijgen. Beide motoren hebben water gemaakt, dus het wordt ploeteren om er weer 1 aan de praat te krijgen. Ik probeer de boot op zijn plek te houden. Moment dat de motor loopt klim ik aan boort en via de lagune varen we terug naar ons punt van ingang.

We zijn alle gespannen, zelfs het eigenaars koppel, die dit achteraf ook voor het eerst mee maken.

Al eerder is Maurice al eens met een boot omver geslagen en heeft daar nare herinneringen aan. Maar wat er vandaag gebeurde had niemand kunnen verwachten. En dan mogen we allemaal blij zijn dat we “hoog” gebrevetteerd zijn en redelijk wat ervaring in duiksituaties hebben. Geen moment in paniek geraakt zijn en als dat wel zo het geval zou zijn geweest we alle goed hebben gehandeld om erger te voorkomen. Kelly is voornamelijk blij dat we het er allemaal redelijk zonder kleerscheuren vanaf heb ben weten te brengen en is blij dat we zo ervaren zijn. Ons volle verstand gebruikt hebben...! Koelbloedig ? Stel je eens voor wat er gebeurt zou zijn met minder ervaren mensen. De duikstek is toegankelijk voor alle soorten van gebrevetteerde duikers.. niet extreem lastig of hoe dan ook.

Het anker is weg en nog wat spulletjes van de boot. Maar “we leven” nog en als we het allemaal nog eens de revue laten passeren het allemaal wel eens heel anders af had kunnen lopen.

Een bezoekje aan het ziekenhuis en een hechting verder zitten we aan een fruitpunch en een broodje. We zijn in een soort van trance. Proberen de dingen op een rijtje te krijgen en ons te realiseren wat er vandaag gebeurt is. Waar ging het fout, of wat hadden we….? Ik weet het niet! Alles ging volgens het boekje. Bren en Kelly’s eerste gedachte was, Automaat in houden en laat maar rollen die golf. Ik had mijn automaat waarschijnlijk nog in mijn mond anders had ik de Pacific wel leeg gezopen. Misschien hadden we verder van het rif gedropt moeten worden, wie weet.

We hebben allebei spierpijn, vooral in de kuiten. Het zal de spanning wel zijn, die los komt.

Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn schatje nog heel heb terug gekregen. Want dat ene moment in het water, met die golf over me heen en mijn masker wegrukte, en Bren niet meer zag………? Alleen het idee al.

We hebben de hele middag verder op een ligbed aan het strand gelegen. Onder de palmbomen… Half slapend en af en toe pratend over het vooral.

Morgen willen we even langs Maurice en Kelly lopen. Kijken hoe het met hun tweetjes gaat.

Maar dat er hier wel eens lokale Fijiaanen tijdens het vissen aan de kant van het rif verdrinken vindt ik niet verwonderlijk. De zee is genadeloos, zelfs voor vier ervaren mensen in een bootje…. Daar zijn we vandaag wel achter gekomen.

Bren mag vijf dagen haar hand niet nat maken. Niet dat we morgen al weer wilde gaan duiken hoor. Nee over twee daagjes gaan we naar de andere kant van dit eiland, een ander resort. Ook met een duikschool, maar dat zien we dan wel weer…. Nu maar even koest houden.

Uitzicht vanaf de berg waar het "Fort" is van de voorouders van de Fijiaanen

Gister hebben we tussen de twee duikdagen ook nog eens een eiland tour gedaan. Samen met Anthony ( een Nieuw Zeelander) en onze taxigids zijn we naar een Fort geweest. Meer een dorpje op de berg, waar vroeger de voorouders woonde van dit land. Kannibalen. De plaats waar de mensen geofferd werden, en waar de chief van het dorp woonde. Grappig om te zien. Daarna werden we gedropt bij een Fiji-aans dorpje waar men aan potten bakken doet. Een kleine rondleiding, via de kerk, het gemeenschapshuis naar een gebouwtje waar de dames van het dorp bij elkaar zaten te wachten totdat wij binnen kwamen.. Een zang en een dansje. Zelfs wij MOESTEN mee dansen en mochten niet weigeren. Ook nog eens iets van een slangendans. Ja, ja, gewoon polonaise…. Maar zo noemen ze dat hier niet. Een kleine demonstratie van het maken van een vaasje waar je bloemen in kunt doen, wat toepasselijk. En dan moesten we maar wat van de dames kopen. Hoe meer je kocht, des te meer waarde je deze mensen en dat je “zo maar” even bij ze mocht komen kijken… Vooruit dan maar. we kopen wel twee dingen.

Gevolgd door een wandel tocht door een natuurreservaat. De “Sand dunes”. Tja, wij hebben in Nederland ook duinen hoor. Daar hoef ik niet voor naar Fiji. Maar oké. Het is een onderdeel van de tour. De tour die eindigt in het stadje om nog wat souvenirs te kopen…

Dat hadden we al gedaan en naar Nederland terug gestuurd, dus we gaan voor een lekkere cappuccino en een hot choco. Er is in dit hele gat maar een café wat dit allemaal kan maken. Anthony wist dat nog niet eens en was blij dat we bij hem waren….

De steen waar mensen onthoofd werden als offer, en daarna gegeten...!

De tour was grappig en geeft ons een nog duidelijker beeld van hoe deze mensen hier dag bij dag leven. Ze kijken niet naar morgen, want morgen kan wel niet meer komen. Nee, vandaag moet je leven… Nou die levens wijsheid hebben wij vandaag maar al te goed van mee moeten proeven…….

In het potterbakkers dorpje, een muzikaal intermetzo van de dorpsbewoners.