Als we zo eens om ons heen kijken moeten we ons eigenlijk een beetje schamen…. Ja echt schamen… Want daar schrijf ik in het vorige stukje dat dit huisje maar echt tijdelijk is, terwijl een ander daar een moord voor zou doen..
Kijk maar eens naar de werklui die hier nog steeds op het terrein zijn. Want er zijn nog vier appartementen die afgebouwd moeten worden…. En daar aan het begin staan dan twee “krotjes” waar de vrouw en de voorman in wonen. En daarnaast een van de werkjongens…
De pomp waar met de hand heerlijk “koud” water uit komt…En een vuurtje tussen wat stenen in waar de vrouw dan hun korstje op kookt. O ja, ze hebben wel een televisie.. Die staat dan ook de hele dag aan met allerlei soap series van de Piepies….Ja die hebben ze hier ook hoor… Het land bestaat uit Soapseries en Karaoke…..
Maar goed. We zitten nog in dit huisje en over een weekje of wat verhuizen we.
Zie hier, het onderkomen van onze voorman (en vrouw)....
En dan lijkt het daar in jullie kikkerlandje dan ook alsof we hier verder niets doen en ons daarom ook een beetje moeten schamen tussen al die hard werkende mensen in.
Maar dat is ook weer niet waar. Toen we nog in Australië rond holde wisten we natuurlijk al een beetje dat we niet voor niets deze kant op zouden gaan. Natuurlijk allereerst om Adi en Nena te helpen met hun resort. Maar ook om te kijken of er voor ons ook nog een toekomst hier op te bouwen valt. Via Adi hadden we al een gesprekje met een van de resort houders om te kijken of we bij hem aan het werk zouden kunnen. Een resort runnen en dan eventueel ook nog eens een duikschool sturen zou ons beide wel een te gekke belevenis lijken…
De realiteit blijkt echter anders uit te pakken….
Aan het strand, de visserscontrole (politiepost) met daarachter de appartementen...
Natuurlijk wil deze meneer met zijn resort graag contact met ons houden… Maar niet om bij hem in dienst te komen, wat eigenlijk eerst het geval was…Nee, nu wil hij vanwege gezondheidsredenen de heleboel verkopen… Met ons als primaire gegadigden. En er zal nog wel wat tijd over heen gaan om het allemaal voor elkaar te breien…. Er zitten nog wat haken en ogen aan… Maar wij hebben gisteravond een gesprek met deze meneer en zijn vrouw gehad en weten nu in ieder geval waar onze kansen liggen. Dat hij echt daadwerkelijk met ons in zee wil en dat we daar in de komende maanden naar toe moeten werken. En dat Bren en ik achter de financiële middelen aan moeten. Natuurlijk hebben we zelf wel een potje achter de hand, maar dat is bij lange na niet genoeg om het te gaan overnemen.
Wel staat vast dat dit een goed lopend resort is, met goede contacten in de reiswereld en een bezetting van zo’n 75 procent op jaarbasis . Wat alleen maar meer kan worden.. Alleen al omdat wij zelf Nederlanders zijn er “na genoeg” nog geen Nederlands sprekende resorts op deze plek zitten. Dus met zijn contacten (vooral de Franse markt) en de onze samen moet er nog meer uit te halen zijn…..
Een van de libelle's die in onze voortuin rondvliegen.....vele soorten al op de foto gezet.
Opgewonden zijn we in ieder geval wel…. Te meer omdat het nu meer word dan “alleen” maar werk zoeken in dit land. Zo komt onze droombaan steeds dichter bij… Wie wil er nou niet in een paradijs werken…De Filippijnse gemeenschap verder helpen en genieten van bijna alle dagen zon en zee…Want bedenk toch dat zo’n resort zo’n veertig gezinnen moet onderhouden. Veertig Filippijnse mensen die hier werken en daar hun gezin en vaker nog meer familie leden mee onderhouden.. Alleen het gevoel (een vorm van liefde) die we met deze mensen delen is al genoeg om je hart sneller te doen kloppen… En dat wij nu (als het allemaal rond gaat komen) hun gemeenschap daarmee kunnen helpen…. Een stukje ontwikkelingshulp van ons zelf…
Nog zo'n mooie fladderaar.....
Dus als er nog mensen zijn die zich als investeerder geroepen voelen,of mensen die andere kennen die graag willen dat er ook nog iets goeds met hun geld gebeurt willen wij daar heel graag verder mee babbelen…. Je weet maar nooit….!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten