Bijna zover...!

Het is stil in huis.. Cor is weg, en dat merken we wel hoor.
Natuurlijk hebben we het erg naar ons zin samen, maar Cor was wel een gezellige onderbreking.
Onderbreking van het uitzingen van onze huurtermijn.
Nu we zeker weten dat er hier niets voor ons is om te gaan doen en we toch echt weer wat centen moeten gaan verdienen. De tickets zijn geboekt. Onze ouders weten de datum en kunnen er rekening mee houden...
En voor ons is het ook wel goed zo. We zien er echt wel naar uit om de zomer in Nederland mee te gaan maken. Op zoek naar een nieuwe job en het bezoeken van oude bekenden.
En genoeg om te vertellen. Natuurlijk hebben jullie het meeste allemaal wel gelezen in de blog. En dat is maar goed ook, want we komen echt niet terug om al die verhalen nog eens opnieuw te gaan vertellen...

We hebben met deze reis wel een heleboel geleerd.
Natuurlijk nog weer meer van elkaar (ook al werkten we 24 uur op elkaars lip), maar ook van alles wat we in al die landen gezien, geroken en geproefd hebben. Nieuwe vrienden gemaakt en oude vrienden opgezocht.
Ons hier een beetje uit de naad gewerkt en daarnaast ook nog eens lekker geluierd en gedoken..



Het slopen van onze oude watertank
En natuurlijk hebben we geleerd over de Filipijnen. Hoe het land echt is en of je hier wel kunt wonen en werken. Tja, dat laatste is wat moeilijker. Misschien als je wat voor jezelf begint het makkelijker is.
En het wonen.. Je moet door heel wat vooroordelen heen prikken.
Natuurlijk is het heerlijk weer, is een "hoop" goed betaalbaar voor ons en je hoeft je hier niet zo snel druk te maken als dat we dat in Europa doen.
Maar zoals op de foto te zien, moet je ook een hoop slikken. De watertank was gebarsten omdat de druk te hoog was voor de betonnen muur. DUS; drie dagen geen water. De electriciteeit hier word gewonnen door een waterkracht centrale... maar die centrale geeft de electriciteit door die ze zo winnen en zoals ze die "ontvangen". Dus met heel veel pieken en dalen  in het aantal ampere's die ze leveren.
Het ene moment doet je lamp het prima en effe later schijnt ie nog maar een fraktie van wat je daarvoor had.

Natuurlijk merkt je daar niets van wanneer je hier in een resort verblijft. Maar wij merken het des te meer.
We hebben hier geen eigen pomp met een bron. Ook geen generator die aanschiet wanneer ze beslissen om de stroom er maar even af te halen (soms tot wel 4 uur lang). En dan denk je wel eens......zou ik hier wel willen blijven wonen. Ja en Nee....
Als we hier zouden blijven zouden we er wel voor zorgen dat de primaire benodigdheden het zouden doen...
Dus een eigen generator en eigen waterbron met pomp..

De Ipomea in onze tuin.
Maar dan nog moet je een hoop slikken...
Je gaat naar de supermarkt en soms is alles er aanwezig en een dag later is er niets meer...
"out of stock" word er dan geroepen en je moet het er maar mee doen...Tja.
Dus wanneer je wat wilt en je ziet het staan, moet je het gelijk kopen. En zoveel mogelijk....

Een ander ding is het verkeer., Vraag maar aan Cor.! Zijn eerste woorden op een ritje met de brommer naar de stad waren: "Zelfmoord acties zijn hier niets bij vergeleken".
Nee, je moet heel goed opletten. Niet te hard rijden maar zeker niet te zacht. En heeeeel ver vooruit kijken...!
Maar een brommer geeft ook veel vrijheid en is heerlijk verkoelend op een warme dag. En die heb je hier veel, warme dagen. En daarom trekt  dit paradijs ook zo. Veel zon, zee, strand,mooie natuur, lekker eten en heel veel vriendelijke mensen...

 

Een tekst bij de basisschool, maar of men zich er aan houd????
Vriendelijke mensen zijn het , echt.
Maar waar Bren en ik vooral tegen aanlopen hier is de EERLIJKHEID....
Mensen zijn hier "moeilijk" eerlijk en open... Ze vertellen je het liever niet. Draaien er omheen of doen het af met een "laat maar zitten". Zo open als de "meeste" mensen in Europa (en in Australie en Nieuw Zeeland )zijn, kom je hier niet tegen.
En dan praat ik niet alleen over de oorspronkelijke bewoners hoor..
Van de meeste "buitenlanders" die hier rondlopen kun je het zelfde zeggen.
Die zijn helemaal achterbaks en bezitten een bepaalde status...
Denken ze.! De meeste van hun verachten de normale Filippijner. Gebruiken hem of haar en hebben totaal lak aan de regels in dit land.
En dat is wel het ergste wat we hier mee maken.
Het zal in andere derde wereld landen echt niet veel verschillen hoor. Maar je moet er wel tegen kunnen.

Dus de vraag of je hier wel wilt blijven word met de dag groter..
JA! Ik zou hier best wel kunnen blijven en werken, maar dan moet ik wel slikken wat je hier in de omgeving mee maakt. Je kan niet tegen het systeem vechten, omdat dat gewoon weg niet gaat.
De buitenlander wil zijn  macht niet kwijt en de meeste Filippijners vinden het wel best en maken zich echt niet druk...Vandaag leven is morgen wel weer verder zien, toch? Dus wie zijn wij om daar wat over te zeggen....

Verkeersregels..... Laat me niet lachen !!!
We zullen zien wat Nederland ons gaat brengen. Of we kunnen gebruiken wat we allemaal onderweg gezien en gedaan hebben.
Nu zijn  we bezig om de boel te organiseren om te vertrekken. Spullen uitdelen, inpakken en alvast maar wat mensen gedag zeggen. Gloria (een meisje dat we 6 jaar geleden hebben ontmoet in het Atlantis resort) kwam op visite... We geven haar ons bed wat we hier hebben.. Ze is nu al door het dolle heen. Gelukkig kan ze het kwijt in haar half afgemaakte huisje... En ze zullen er naar alle waarschijnlijkheid wel met zijn allen in gaan slapen. Maar dat is haar beslissing en niet de onze. Zij mag het hebben.
De keukenspullen en kleding delen we hier voor onze deur wel op de straat uit onder de Filippijners....
Zoveel blije gezichten elke keer weer als we er door heen rijden... Ze zijn het wel waard.
Dus we doen weer een heleboel goede dingen en dat voelt ook goed.
Van onze vrienden (degene waar we hier eigenlijk voor naar toe gekomen zijn) hebben we nog niets gehoord...
Ja, jammer dat we weg gaan. Maar ze hebben nog niet aangeboden om ons naar het vliegveld te brengen.... De liefde is weer ver te zoeken.... Wij redden ons wel deze laatste dagen....