Esperance the sleeping Beauty !

En dan zijn we eindelijk in het plaatsje Esperance.
Toen we de winkel nog hadden verkochten we altijd dikke grote roze rozen die Esparance heette. En het moment we de kaart van Australie voor ons kregen viel die plaats gelijk op! 490 kilometer gelegen van onze vorige stop Albany. Zo'n 675 kilometer van Perth. Een plaatsje met maar 14.500 inwoners niet erg groot.
Net zo iets als Albany, dachten we.
Esperance is jaren geleden in het nieuws gekomen omdat een aantal brokstukken van het NASA laboratorium via de dampkring bij deze plaasts zijn neergestort. Ze liggen in een klein museum om bekeken te worden. verders moet het plaatsje het vooral van het toerisme hebben... En daar mag dan ook nog wel wat aan gebeuren. Genoeg caravanparks, daar ligt het niet aan. Wat kleine musea , waar wij niet echt warm voor kunnen lopen...Een mooi groot meer  wat men PINK lake noemt. Als het namelijk warm weer is en de zon schijnt dan kan het meer door de algen en bacterien rose gaan kleuren.... Maar vandaag effe niet. Het is winter en erg bewolkt. Dus koud voor de algen en geen zon voor de weerkaatsing. Hebben wij weer. Maar goed, Esperance staat wel bekent om haar nationale parken langs de kust en haar spectaculaire stranden.

Weer de "weedy" seedragon ipv de Leafy.....jammer hoor...
Witte zandstranden. Met heel fijn knisperend zand. Net alsof je door de verse sneeuw loopt. Zo knispert het zand. Onderweg naar de stranden rij je door een prachtig natuurpark met waterpartijen vol met vogels...Ook hier zijn  we nog getuige van de wilde zomerbloemen. Geweldig mooie vergezichten met verschillende baaien
met prachtige witte  zandstranden. Na een bezoekje aan de plaatselijke duikschool wisten we dat bij een van de baaien de Leafy Seadrogon gezien is. Je weet wel dat zeedraakje wat we nog niet gezien hebben. Moeilijk te vinden en dat zullen we weten ook. Onze baai heet Lucky Bay. Nou, dat moet goed gaan toch?
Volgens de plaatselijke duikmeester moet de watertemperatuur rond de 19 graden liggen dus dat zit wel goed. De camper geparkeerd en in ons pak staan we aan de waterkant. We bestuderen de plek nog eens en gaan te water.. Aauggghhwww 19 graden zei die eikel.... Onze computer geeft met moeite 15 graden aan. dat word doorbijten. Daar zouden we in nederland al met een dubbel 7 mm. of een droogpak in duiken... Niet in ons pakkie voor de warmere wateren.. Nou ja. nat zijn we toch al.
Op de plek is er erg veel deining en we worden onderwater heen en weer geschut. Maar we houden stug vol en al gauw zijn we op de plek waar onze vriendjes moeten liggen.... Maar euh, vandaag effe niet... We zoeken ons de pestpokken en komen na een minuut of 10 wel een weedy seadragon tegen. Een dik vet mannetje.. Veel groter dan degene die we in Flindersbay gezien hebben. En deze is nog zwanger ook. Een hele rij eitjes hangt er onder zijn  staart. Tja, want net als bij de zeepaardjes draagt na de bevruchting het mannetje de eitjes totdat ze uitkomen... We liggen al met al zo'n 10 minuten te kijken naar dit mooie schepsel en besluiten nog maar even verder te zoeken voor het broertje van dit soort.... De omgeving hier onderwater is prachtig. Heel erg kleurrijk en het barst hier van de vissen.. Die lui in de duikschool, weten denk ik niet wat een prachtig mooi stukje ze hier hebben, omdat ze niet zo uitbundig over deze stek waren. Nou wij kunnen het weten. We hebben in alle staten en langs alle kusten van Australie gedoken en kunnen oprecht zeggen dat dit wel een van de kleurijkste en mooiste duiklocaties van dit land is.... Na 45 minuten staken we onze zoektocht en zwemmen terug naar de kant. Jammer, geen Leafy maar wel een ontzettend gaaf Weedy seadragon gezien.

Schatje he....?
Het voordeel van dit natuurpark is dat er bij de stranden ook camping gelegenheden zijn met heet water douchjes... Daar gaan we gretig gebruik van maken. we zijn allebei hartstikke koud.....Entree tot het natuurpark mag dan wel $11,- met zijn tweetjes zijn, die douches zijn een uitkomst hoor...
Na alles gespoeld te hebben maken we een luch en gaan daarna terug naar de duikschool om  de flessen in te leveren... We mogen ze achter de winkel neerleggen. Het is namelijk al 3 uur en de winkel gaat op zaterdag om 1 uur dicht. Alles hier in dit toeristische dorp gaat om 1 uur dicht. Ook de coffeeshops... Das toch te gek voor woorden. Willen ze toeristen trekken zal je toch tenminste op zaterdag tot 5 uur open moeten blijven met je cafe gelegenheden. De supermarkt is wel gewoon tot 8 uur open, maar ook de cafetaria die daar naast zit, gaat gewoon om 1 uur dicht... En op zondag zijn ze ook allemaal gesloten...Nou daar gaat m'n cappucino. Bren vind het plaatsje zo wie zo wel een beetje tegen vallen. Ze had er meer van verwacht. Daar in tegen had Albany meer te bieden. Jammer, want als roos deed de Esperance het heel erg goed...Mar na drie dagen hier wat rond gekeken te hebben gaan we verder door richting Healesville....

De Eucla gap van de Nullarbor crossing.
Via het plaatsje Norseman gaat de tocht over een lang stuk plat Australie... De Nullarbor crossing. Dit stuk is het grootste stuk kalkzandsteen, wel 200.000 vierkante kilometer. Op zijn breedste punt wel 1100 kilometer van oost naar west. De naam Nullerbor komt van het Latijn; Nulles = geen en Arbor = boom. Het hele stuk is begroeid met lage en middelhoge struiken en hier en daar heel in de verte een boom. Maar geen bos en geen bomen. Het blijft als het ware een woestijn, waar het zomers zo'n 49 graden kan worden en s'nachts toch nog kan vriezen. Apart stukje Australie. Op een bepaald moment is er een stuk weg zonder bochten en staat er een bord bij wat zegt dat dit de langste rechte weg in heel Australie is. Dat stukje is 146,6 kilometer lang. En daarna  gaan we gewoon weer met bochten en rechte stukjes verder..Uren rijden zonder ook maar wat tegen te komen. Ja zo nu en dan een tegenligger en een roadhouse om te tanken... Maar geen dorpjes of wat dan ook. Na een overnachting op een "camping" achter een roadhouse gaan we weer verder. Op weg naar de grens met Zuidaustralie....En dan zien we opeens een bord met een mededeling van de RFDS. Je weet wel 'de flying dokters'. Dat dit stuk weg als noodlandingsbaan dient. Het moet niet gekker worden. Landen op de snelweg. En ja hoor, we zien de strepen op de weg waar er laatst nog eens een vliegtuig geland is...En na een paar honderd kilometer weer zo'n bord. Deze weg word vaker als landingsbaan gebruikt.  Net voor de grens is er een punt wat "Bights Head" heet. Daar kun je vanaf de hoge kliffen zo de zee in kijken waar de walvissen liggen met hun jongen... Een spectaculair gezicht en zeker een tip voor degene die hier tot oktober nog langs komen...
En dan komt de grens weer in zicht en is er weer ! een checkpoint. Geen groente en fruit mee over de grens. Wat een gezeik maar weer, alsof die vliegjes wel een grens zien. Gelukkig hadden wij alles al opgemaakt en leveren we alleen een klein doosje met tomaatjes is.

De kliffen van de Bight, de kust langs de Nullarbor.
Net over de grens ligt het plaatsje Ceduna. Een mooie camping met campkitchen. En die hebben we wel nodig ook want het is hier erg koud zo tegen 7 uur s'avonds.
Na een lange rit over de Nullarbor en het Eyre penninsula zijn we nu weer terug in Adelaide... Terug van weggeweest. En onder het eten verbazen we ons er over dat we wanneer we weer hier zijn we een heel rondje over het midden en terug langs de westkust en kruislings langs de zuidkust gereden zijn... Gelukkig al weer over de helft naar Healesville...
Morgen eerst maar eens de markt van Adelaid bezoeken, want die was vorige keer dicht. Grappig he, we rijden gewoon weer effe langs om het hier nog een keertje te zien.... Gekke Hollanders toch...