"Me time" en een eerste indruk van het werk van Ruping

Zo, dat was wel effe lekker hoor. Na aankomst het eerste dagje helemaal niets. Heerlijk en eindelijk eens niets. In de middag naar de duikschool gelopen om eens te gaan babbelen over het duiken aan deze kant van Flores. Nou dan zijn we snel uitgesproken. Alleereerst omdat de instructeur die ons begroette niet de vrolijkste was. Nee meer een "Smetterling", een oosterbuur die al geruime tijd op dit eiland woont. Verder waren er problemen met de boot, tja waarom ook niet. Naar Maumere voor onderdelen, misschien dat de boot in de middag gemaakt was. Dan was het duiken de volgende ochtend geen probleem. Afwachten dus.

Maar ja, u raad het al, de boot lag nog steeds op de kant! Geen duiken dus! Maar goed. nog een dagje niets doen klinkt ook lekker en misschien was het zo bedoeld om vandaag niet te gaan duiken.

Ons huisje is echt gaaf, voor hier erg luxe. Het eten is ook super, maar dat er iets niet op voorraad is, zal u ook niet verbazen. Vandaag geen ananas, gister geen mango. Zo ook met de tonijn en het beef. Maar er blijft genoeg over om uit te kiezen.

Gister 8 oktober wederom geen boot, dus hadden wij met Marthon van Ruping afgesproken een dagje met hem op pad te gaan.
Allereerst naar de timmerfabriek. Zo eentje waar we in de Filipijnen onze tafel besteld hadden. Nou al twee druppels water. Zelfde manier van werken. Zelfde bouwsels. Maar goed, ze kunnen het wel. Alles wat voor de weeshuizen aan meubilair nodig is wordt hier gemaakt. Met de hand en een deel machinaal. Het gebouw waar deze mannen in werken is met geld vanuit Nederland en België neergezet. Ook het machine arsenaal is gefinancierd met geld vanuit Nederland .

Na de fabriek bezochten we het hoofdkantoor van Mama Belgi. De non die zo'n 40 jaar geleden hier naartoe kwam en met behulp van de kerk weeskinderen ging opvangen. Nu 40 jaar later en met behulp van de stichting Ruping zijn er vijf weeshuizen, school voorzieningen en ziekenhuizen waar men behandeld kan worden. Er zijn in totaal zo'n 900 kinderen alleen al in deze regio op Maumere die geholpen worden door de stichting. Een deel woont bij hun eigen ouders, die erg arm zijn en financieel geholpen worden, en een deel woont in de kindertehuizen. De kleuterschool is in het eigen gebouw. Late wanneer de kinderen naar de basisschool gaan is dat verderop in de buurt, zo ook de middelbare school. De vervolgopleiding op de academie gebeurt in de stad Maumere zelf.

Wanneer de kinderen van school komen gaan ze uit het project en is er ruimte voor een volgend weeskind om naar school te gaan. Het kind, of volwassene, moet dan zelf op pad voor werk. Meestal houden ze wel nauw contact met het weeshuis en Mama België. De gehandicapte kinderen blijven hun hele leven in het weeshuis ongeacht leeftijd.

Na het hoofdkantoor bezoek volgde we onze weg naar een van de weeshuizen . Daar werden we welkom gezongen door alle kinderen. Van baby tot aan volwassene ( dit zijn vaak de gehandicapte ). Natuurlijk moest een ieder ons een hand geven. Even een foto'tje schieten. De meeste zijn verlegen om op de foto te gaan. Na het weeshuis gingen we met hele groep ( alles-in-één) richting de zee, daar waar normaal zeewater therapie gegeven wordt. De gehandicapte kinderen kregen hier therapie, maar degene die dat verzorgde is overleden en nu zijn ze naarstig op zoek naar een nieuwe therapeut om de kinderen te behandelen. Degene die wel gewoon kan zwemmen, mocht hier het wekelijkse uurtje lekker poedelen. Bren voelde er niet veel voor om in het water te gaan liggen, maar ik ben er wel even ingesprongen om met die kleine etters te gaan stoeien. Geweldig!


Terug naar het weeshuis voor een lunch en een hoop gepraat met Marthon en met de lerares van de kleuterschool over hoe men hier werkt en alles er aan toe gaat. Indrukwekkend wat men hier allemaal voor elkaar krijgt en hoeveel kinderen er eigenlijk wel op straat staan. Natuurlijk hebben we dat ook  in Nederland, maar zoveel als hier denk ik niet. Ouders die gaan scheiden, verhuizen naar een ander eiland ende kinderen aan hun lot over laten.  Dat gebeurt toch niet bij ons?

Na deze best wel indrukwekkende dag werden we weer in in ons resort afgezet. Eigenlijk zouden we we hier nog een paar dagen blijven maar Marthon heeft het schema een beetje omgegooid. Dat betekent dat we morgen al verder op pad gaan over het eiland. Het eerst volgende project is in de plaats Moni. Vandaar gaan we verder richting Labuan Bajo aan het westen van het eiland. Maar dat is wel een paar dagen rijden, met de tussenstops. En natuurlijk ook nog langs de berg Kelemutu die drie kraters heeft ( met drie meren in verschillende kleuren).