Alweer twee weekjes in Nederland.

Wat vliegt de tijd toch..
Nu alweer twee weekjes in Nederland en het lijkt alsof we niet weg zijn geweest.
Gek he? Het gaat zo snel....
Allereerst natuurlijk op pad voor een nieuwe (2e hands) auto.
En gevonden? Is tie niet gaaf, ons rooie monster. Te gek...
En nu ook echt in ons bezit. Er al weer een kleine 1000 kilometers in gereden...
Geweldig karretje...
En het is erg wennen om terug te zijn in Nederland. Te meer nu het hier een aantal weken al erg mooi weer is.
Voor ons niet erg, omdat dan de overgang van heel erg warm naar redelijk warm (ja jullie vinden dat al heet weer) niet zo erg verschillend is..Alleen die luchtvochtigheid is voor ons wel een probleem. Het apparaat van Hans gaf zo'n 6 % aan. Das toch veel te droog. Wij zijn de afgelopen weken iedere dag aan het smeren. En niet tegen de zon, maar tegen het uitdrogen van onze huid. Echt niet normaal. Maar goed. het gaat de komende dagen regenen (fijn!) en dan gaat die luchtvochtigheid ook wel weer wat omhoog.... Een beetje naar de Fillipijnse waarden.!
Verders heel druk met het leeg halen van onze box.
Dat schiet gelukkig al snel op. Onze eigen grenen kast eruit en toen die eenmaal op zijn plek stond viel ie ons wat tegen... Nou, dan moesten  we die maar rood verven. Zo gezegd zo gedaan....
En over het resultaat zijn we zelf erg tevreden...Dus. Een hele nieuwe kast.



ons rode monster......
al heel wat spullen uit de box gehaald, maar ook nog wat dingen die er pas uit kunnen wanneer we alles van Bren d'r ouders naar hun nieuwe huisje gebracht hebben...
En morgen is dat zover....
Het is een van de weinige dagen dat we de aanhanger van Shurgard kunnen gebruiken, dus we nemen het er maar van. Morgen moet de hele handel over en gaan we onze bijna lege box echt leeg maken...

Een kast die we niet meer kwijt kunnen schenken we aan Ivo, de broer van Bren. Voor op de kamer van een van zijn kinderen... De kast van Bren 'dr ouders hier uit dit huis, gaat ook  niet naar het volgende huisje, maar wel naar Ivo. Voor op de kamer van die andere meid van hem. Ook geschilderd in een ander kleurtje... Het donkere eiken doet nu meer wit en roze aan. Maar is wel heel erg gaaf geworden...Dus alle kasten krijgen eigenlijk wel een tweede leven... Grappig he?

Onze bijna lege box, eindelijk onze eigen spulletjes weer.

En tja, op visite gaan en "oude" vrienden weer ontmoeten...

Erg leuk en heel erg spannend..

Hoe gaat het en zo meer, en bij de meeste is het alsof we gister elkaar nog gezien hebben en vandaag gewoon weer door gaan. Alsof die 19 maanden niets geweest zijn.

Heel erg apart en niet te bevatten. Natuurlijk hadden we via de mail contact en weet je hoe een ieder het vergaan is. Maar toch is het een raar gevoel en niet uit te leggen.

Voor het zelfde geval hadden we nu nog in de Fillipijnen gezeten en elkaar helemaal nog niet gezien.

En nu sta je op de stoep en voelt het eigenlijk als de dag van gister. Tja, leg dat maar eens uit.

Ook nog eens bij de "jongens" op de veiling langs geweest.

Warme gevoelens komen weer naar boven als ik daar zo rond loop.. En Bren heeft eigenlijk wel het zelfde gevoel. Je ziet al die bloemen en tuinplanten. De geur en kleur, en dan weet je toch wel waar je hart ligt.

Bij de bloemen natuurlijk. Maar zo als we het hadden willen we eigenlijk niet meer, dus zijn we een beetje aan het vogelen hoe en wat we wel kunnen gaan doen.

Maar dat is voor later.

Het zien van Eef, Ria, Jaap en Rob is best wel grappig,warm en gezellig. Maar ook hier weer, alsof we drie weekjes op vakantie zijn geweest en vandaag eigenlijk weer onze bestelling voor de volgende dag op komen halen... Nee, helaas niet jongens. Alleen maar kijken... hihihi.

Druk met de kast in de rode kleur te schilderen....
En zo gaat het toch snel. Je moet er niet aan denken dat je nu al aan het werk zou zijn.
Dan komt die box nooit leeg.
Nee, eerst de boel op de rit en dan verder kijken...

Leuk contact met de Filippijnen gehad. Martin heeft ons weer het een en ander wijzer gemaakt.
Ook nog een minder leuk mailtje uit Australie... Faye is gevallen en heeft daarbij haar elleboog en schouder ontwricht en moet daarvoor onder het mes. Allemaal binnen een week.
Nu zit Aad alleen thuis, en daar zijn en Faye en dochter lief het niet mee eens .
Maar tja, zo gaat dat en wij zijn er nu niet even in de buurt om op he te passen...
Nou ja, het zal wel goed komen... we wensen Faye in ieder geval heel veel sterkte...

Het eindresultaat... gaaf he?
Daarnaast ook nog een ander lief mailtje  uit de Piepies..
De mensen "voor" aan de straat en vooral de kinderen missen die twee Hollanders wel heel erg.
Wanneer we weer terug kwamen , want ze missen die twee lachende gezichten die altijd gedag zeiden en af en toe eens wat lekkers rond deelde aan die kleintjes... tja, die zullen toch even moeten wachten. We hebben het even te druk hier in Utrecht de boel op de rit te krijgen en ook nog eens geld te gaan verdienen om toch nog weer eens wat anders te gaan ondernemen.... je weet maar nooit....toch?